|
Nie obrażaj więc mojej inteligencji poprzez czynione na pokaz zaniżanie własnej.
Antoni Bruzgielewicz, Krzysztof MorawskiUrazy i krwawienia w otolaryngologii
Wzrastająca z roku na rok liczba urazów, związana z postępem technicznym i współczesną cywilizacją, kształtują epidemiologię urazów wielonarządowych w tym także głowy i szyi. Przy urazie wielonarządowym do urazu głowy dochodzi w 72,1 % przypadków, a szyj i części szyjnej kręgosłupa w 8,7 % przypadków. Przy urazie głowy i szyj należy przede wszystkim - utrzymać lub przywrócić drożność dróg oddechowych, utrzymać kontrolę nad układem sercowo-naczyniowym poprzez opanowanie krwawienia i wstrząsu, ustabilizować część szyjną kręgosłupa oraz poddać wnikliwej ocenie stan ogólny pacjenta w celu wykluczenia uszkodzenia trzewi (wątroba, śledziona itd.), stale obserwować stan świadomości chorego oraz zaburzenia neurologiczne. Do wskazań bezwzględnych zmuszających do operacji należą-1. otwarte urazy czaszkowo-mózgowe z wyciekiem płynu mózgowo-rdzeniowego i tkanki mózgowej przez ucho lub nos (zabieg neurochirurgiczny)2.całkowite porażenie nerwu twarzowego bezpośrednio po urazie czaszki, z objawami przerwania przewodnictwa w nerwie 3. ropne powikłania oczodołowe (w tym zapalenie szpiku kości czołowej), wewnątrzskroniowe i wewnątrzczaszkowe powstałe w wyniku urazu 4. postępujące pogarszanie się ostrości wzroku oraz czynnościowe zaburzenia układu wzrokowego (trwałe utrzymujące się podwójne widzenie, obniżenie gałki ocznej itd) 5. wklinowane ciało obce. Wskazania względne to: 1.przewlekłe zapalenia ucha środkowego przed urazem kości skroniowej z jej złamaniem 2. pourazowe porażenie nerwu twarzowego, które pojawiło się w jakiś czas po urazie, przy braku poprawy podczas leczenia zachowawczego 3. niedoczulica obszaru unerwionego przez nerw podoczodołowy 4. zakażenia zatok przynosowych obecne w czasie doznawanego urazu 5. pourazowe zapalenie zatok przynosowych oraz torbiel śluzowo-ropna 6. uszkodzenie zatok przynosowych z drążącymi ranami tkanek miękkich 7. złamania z wgnieceniem i złamania z oczywistym przemieszczeniem odłamów. Do urazów ucha zewnętrznego zalicza się: otarcia, krwiaki, rany, uszkodzenia termiczne lub chemiczne, złamania części kostnej przewodu słuchowego zewnętrznego (uraz głowy, uderzenie w żuchwę). Przy urazie ucha środkowego i wewnętrznego może dojść do urazu mechanicznego błony bębenkowej, złamania kości skroniowej, urazu akustycznego i barycznego czy wstrząśnięciu błędnika. Uraz głowy często powoduje pęknięcie kości skroniowej stanowiącej część podstawy czaszki, a co więcej – zawierającej w swym wnętrzu receptory obwodowe zmysłów słuchu i równowagi oraz nerw twarzowy. Przy urazie nosa i zatok przynowosowych szczególnie niepokojącymi objawami są: podskórne wynaczynienia do powiek, pod lub wokół oczodołu, odma podskórna, zaburzenia widzenia (podwójne widzenie, niedowidzenie, ślepota), płynotok nosowy, masywny krwotok z nosa w kilkanaście, kilkadziesiąt dni po urazie. Najczęściej do urazu krtani i tchawicy dochodzi w wypadku komunikacyjnym-zderzenia czołowego i od tyłu, wtedy wykonywany jest ruch szyją typu „przez rzemień przy strzelaniu z bata-ang.whiplash”. Objawy zależą od rozległości i siły urazu. Główne objawy to: chrypka, duszność o różnym stopniu nasilenia, ból, uporczywy kaszel, dysfagia, ślinotok, odma podskórna szyi, klatki piersiowej, twarzy, śródpiersia, obrzęk tkanek szyi, wylewy krwawe na przedniej powierzchni szyi, przemieszczenie krtani lub tchawicy. Należy przyjąć, że każdy chory z urazem krtani i tchawicy znajduje się w stanie bezpośredniego zagrożenia życia. Przy urazie krtani i tchawicy w celu opóźnienia momentu wystąpienia obrzęku tkanek i narastania duszności należy podać choremu dożylnie hydrokortyzon zaś przy narastającej duszności wykonać intubację i/lub tracheostomię. Do urazu ślinianki przyusznej dochodzi rzadko, zaś skutkiem urazu może być- krwiak, rany, uszkodzenie przewodu, uszkodzenie nerwu twarzowego czy wytworzenie się przetoki ślinowej. Krwawienia, szczególnie z nosa, są najczęstszym stanem naglącym, z którym laryngolog, ale nie tylko. Przyczyny krwawień mogą być zarówno miejscowe, jak i ogólne, z przewagą tych drugich. Do przyczyn miejscowych krwawień zalicza się: urazy, zasychanie w przebiegu przewlekłego zanikowego nieżytu błony śluzowej nosa, ubytki w przegrodzie nosa o różnej etiologii, miejscowe reakcje zapalne, towarzyszące ostrym infekcjom górnych dróg oddechowych, także odczynom alergicznym, choroby z tworzeniem się specyficznej lub niespecyficznej ziarniny (ziarniniak ciężarnych, kiła, gruźlica, ziarniniakowatość Wegenera, midline granuloma i inne ), guzy jam nosa, nosogardła i zatok przynosowych. Na szczególną uwagę zasługuje naczyniakowłókniak młodzieńczy, czyli angiofibroma juvenile, któremu we wszystkich przypadkach towarzyszą krwawienia z nosa, które, jeżeli wcześniej nie dochodzi do uszkodzenia guza, to w początkowym okresie nie są masywne. Do przyczyn ogólnych krwawień z nosa należą: choroby naczyń: miażdżyca naczyń i choroba nadciśnieniowa, choroba Rendu-Oslera-Webera, przewlekła niewydolność krążenia i inne, skazy krwotoczne wrodzone i nabyte: osoczowe, płytkowe i naczyniowe, zaburzenia krzepnięcia krwi, związane z przyjmowaniem niektórych leków, spośród wielu czynników powodujących krwawienia z nosa należy też wymienić alkohol, mocznicę i niewydolność nerek, uszkodzenie wątroby o różnej etiologii, zaburzenia endokrynne, w tym zastępcze miesięczne krwawienie u kobiet, krwawienia z nosa w ciąży oraz w przebiegu guza chromochłonnego nadnerczy /pheochromocytoma/, choroby krwi i układu krwiotwórczego, przebiegające z zaburzeniami krzepnięcia, np. białaczka, szpiczak i inne, choroby zapalne obejmujące błonę śluzową górnych dróg oddechowych w przebiegu grypy, monokleozy zakaźnej, odry, duru brzusznego. Niewątpliwie współistnienie szeregu przyczyn znacznie utrudnia leczenie krwawienia z nosa. Krwawienie może występować z dowolnego miejsca błony śluzowej nosa. Jednak najczęściej występuje w przednim odcinku przegrody nosa, ze splotu Kiesselbach'a/. Nieco rzadziej z tylnych części jamy nosa lub z większej powierzchni błony śluzowej. Krwawienie może pochodzić nie tylko z naczyń tętniczych, ale również z żył, splotów jamistych oraz splotów żylnych rozwiniętych na małżowinie dolnej, na dolnym brzegu małżowiny środkowej, końcu małżowiny górnej, okolicy otworu klinowo-podniebiennego. Każdy chory z krwawieniem z nosa wymaga indywidualnego podejścia. Diagnostyka w krwawieniu z nosa składa się z: zebrania wywiadu, oceny stanu ogólnego ( pomiar ciśnienia i tętna, EKG, morfologiczne badanie krwi, jonogram, koagulogram), lokalizacji miejsca krwawienia (rynoskopia przednia i tylna i/lub technika optyczna z wykorzystaniem endoskopu), niezbędnych w niektórych przypadkach badań radiologicznych czaszki, zatok przynosowych i nosa czy badania naczyniowego, innych niezbędnych badań i konsultacji, np. pobrania wycinków, konsultacji innych specjalistów. Postępowanie diagnostyczne i lecznicze w przypadkach z krwawieniem z nosa w dużej mierze jest podyktowane stanem ogólnym chorego, obfitością, miejscem i przyczyną krwawienia. Lekarz, udzielający pomocy choremu, winien rozpocząć swe postępowanie od diagnostyki. Jest oczywiste, że przy krwawieniu w warunkach pomocy doraźnej szczegółową diagnostykę odkłada się na później. W tej sytuacji na pierwszy plan wysuwa się opanowanie krwawienia i uzupełnienie utraconej krwi. Zaopatrywanie krwawienia z nosa należy rozpocząć od właściwego ułożenia chorego: w pozycji półsiedzącej, pochylonego do przodu lub leżącego na boku. Następnym krokiem jest oczyszczenie jam nosa z zalegających skrzepów krwi oraz bkurczenie i bardzo dokładne znieczulenie błon śluzowych jam nosa. Nieduże krwawienie z przedniej części jam nosa może być opanowane za pomocą zabiegów: przyżegania chemicznego, elektrokoagulacji, krioterapii czy laserowej fotokoagulacji Dobrym sposobem tamowania niewielkiego krwawienia z nosa jest użycie różnego rodzaju gąbek. Przy krwawieniu o większym nasileniu i w razie niepowodzenia wymienionych zabiegów należy zastosować tamponadę przednią. Jeżeli tamponada przednia jest dobrze założona a krwawienie nie ustępuje, należy założyć tamponadę tylną, ponieważ gdy miejsce krwawiące znajduje się w tylno-górnej części jamy nosowej: w obrzeżu nozdrzy tylnych lub w nosogardle, założenie tamponady przedniej nie zatrzymuje krwawienia. W takich przypadkach krwawienie może być opanowane przy wprowadzeniu do części nosowej gardła tamponu Bellocqa, który zawsze uzupełnia się tamponadą przednią. Pacjent po założeniu tamponady tylnej wymaga: a/ hospitalizacji, b/ podania tlenu pod kontrolą gazometrii c/ antybiotyku, zapobiegającego infekcji ogólnej i miejscowej d/ odpowiedniej diety i kontroli gospodarki wodno-elektrolitowej, e/ podania leków przeciwbólowych. Tamponada tylna, nierzadko ratująca życie chorego, niesie ze sobą pewne zagrożenia, a mianowicie zapaść sercowo-naczyniową, hipoksję, hypoksemię, niewydolność oddechową, jatrogenny zespół bezdechów w czasie snu, zakażenie, trudności w połykaniu, zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej. Tamponadę tylną zazwyczaj utrzymuje się od 48 do 72 godzin. Krwawienie utrzymuje się mimo tamponady tylnej lub nawraca po jej wymianie wymaga podwiązania t. szyjnej zewnętrznej lub t. szczękowej, zazwyczaj jednocześnie z tt. sitowymi z powodu licznych połączeń. Zamiast podwiązania naczyń, czyli odgałęzień tętnicy szyjnej wewnętrznej, można wykonać ich embolizację. W czasie zaopatrywania krwawienia z nosa w zależności od potrzeb powinno być jednocześnie prowadzone leczenie ogólne- przetoczenie krwi, płynów krwiozastępczych, innych (np.leków od nadciśnienia). Hospitalizacji wymagają chorzy: A/ po bardzo obfitych krwawieniach, wykazujący znacznie nasiloną anemię pokrwotoczną; B/ z nawracającymi krwawieniami z nosa; C/ z obfitymi krwotokami pourazowymi; D/ z założoną tamponadą tylną; E/ u których krwawieniu z nosa towarzyszy rozpoznanie guza jam nosa, nosogardła lub zatok przynosowych. Zalecane piśmiennictwo1.Becker W., naumann H.H., Pfaltz C.R.: Choroby uszu, nosa i gardła, Bel Corp.1999. 2.Boenninghaus H.G.: Otolaryngologia, Springer PWN, Warszawa, 1997. 3. Iwankiewicz S.: Otolaryngologia, PZWL, Warszawa, 1991. 4. Iwankiewicz S.: Ćwiczenia z Otolaryngologii,PZWL, Warszawa,1985 5.Janczewski G.:Otolaryngologia praktyczna,Via medica, Gdańsk, 2005. 6.Janczewski G., Osuch-Wójcikiewicz E.: Ostry dyżur.Otolaryngologia, L-medica press. Bielsko Biała, 2003 |
Menu
|