włochy stom, Medycyna

Włochy dla odmianyStudia za granicš zawsze niosš ze sobš pewnš dozę nowych dowiadczeń, wpływajš na nasz wiatopoglšd... Majš zarówno wady, jak i zalety w porównaniu z naszymi, a wyglšdajš zupełnie inaczej. Jestem studentkš V roku stomatologii na Akademii Medycznej we Wrocławiu. IV rok studiów odbyłam we Włoszech w ramach międzynarodowego programu Socrates/Erasmus. Studiowałam w Perugii, stolicy Umbrii, miecie położonym w samym sercu Włoch. Liczy ona około 150 000 mieszkańców, ma 2 uniwersytety i jest typowym orodkiem studenckim. Perugia jest również znana z dużej liczby studiujšcych tu cudzoziemców, przyjeżdżajšcych na stypendia lub kursy. Według systemu szkolnictwa wyższego, we Włoszech nie ma odrębnych jednostek, takich jak Akademia Medyczna. W Perugii wszystkie nauki medyczne podlegajš pod jeden wydział: Universita degli Studi di Perugia o nazwie: "Medicina e Chirurgia"; tu też podlega stomatologia. Wydział stomatologiczny o nazwie "Odontoiatria e Protesi Dentaria" (czyli Stomatologia i Protezy Zębowe) jest kierunkiem bardzo prestiżowym. Stomatologia we Włoszech jest postrzegana jako jeden z najbardziej elitarnych kierunków, bardziej nawet niż medycyna i o wiele trudniej się też na niš dostać. Studia trwajš, tak jak u nas, 5 lat.Na jednym roku studiuje jednak około 20 studentów, czyli pięć razy mniej niż w Polsce. Warunkiem dostania się na studia jest zaliczenie testowego egzaminu wstępnego, opłata wpisowa oraz opłacanie czesnego. Studenci medycyny i stomatologii majš zajęcia na terenie dużego kompleksu, składajšcego się ze szpitali, sal wykładowych, budynków administracyjnych. Wydział stomatologiczny jest niewielki, składa się z jednego długiego korytarza, czterech salek wykładowych, sali fantomowej i administracji. Przedmiotów jest niewiele, ale każdy z nich kończy się egzaminem.Ponadto do wyboru sš również przedmioty fakultatywne, inne dla każdego roku studiów. Przedmioty te sš u nas obowišzkowe i sš to np.: laryngologia, pediatria, choroby zakane, a nawet chirurgia szczękowo-twarzowa; nie wspominajšc o tym, że na np. onkologię, okulistykę czy ginekologię w ogóle już nie ma miejsca w planie zajęć. Różnice w programie sš jeszcze głębsze, np. 3-letnia stomatologia zachowawcza w Polsce kończy się egzaminem dyplomowym, a student zdaje go z całoci zdobytej przez 3 lata wiedzy, zarówno teoretycznej, jak i praktycznej. We Włoszech jest odmiennie: program jest podzielony na 3 lata, gdzie zaczynajšc przedmiot od II roku studiuje się propedeutykę, III rok: kariologię i wszystko, co z niš zwišzane, a na IV - endodoncję. Podobnie jest na innych wieloletnich przedmiotach stomatologicznych, np. na protetyce: III rok obejmuje zakres materiału z propedeutyki i protez całkowitych osiadajšcych, IV rok protezy szkieletowe i częciowe osiadajšce, a V stałe uzupełnienia protetyczne. Po każdym roku zdaje się egzamin, który zdany pozytywnie uprawnia do podejcia do następnego, niemniej jednak niezaliczony nie uniemożliwia kontynuowania studiów. Sš pewne, w porównaniu z naszymi, liberalne normy, okrelajšce warunki zaliczenia roku akademickiego. Podstawš sš oczywicie obecnoci, których musi być minimalnie 65%! Jeli chodzi o terminy zdawania egzaminów, to każdy student sam wybiera terminy egzaminów i przedmioty, które chce zaliczyć. Skutkiem jednak tej "samowolki" sš nierzadkie przypadki studentów V roku z egzaminami zaległymi z II roku, którzy kończš zajęcia i nadrobienie wszystkich egzaminów zajmuje im jeszcze jakie 2 lata. Były to różnice, które wielce mnie zdziwiły. Moi włoscy koledzy byli pod wrażeniem tego, że nie zalegam z żadnym z egzaminów z poprzednich lat i stomatologię zamierzam skończyć w 5 lat, czyli jednoczenie z zakończeniem zajęć! Podobnie zaskoczył mnie fakt, że tak naprawdę w cišgu roku wiedza nie jest weryfikowana!Nie ma żadnych kartkówek, kolokwiów, zaliczeń końcowych ani odpytywania na ocenę. Oceny sš tylko i wyłšcznie z egzaminów. To sprawia, że studia stajš się mniej stresujšce, a podejcie do studiowania jest bardziej dojrzałe. Studiuje się dlatego, że chce się co osišgnšć w przyszłoci, a nie dlatego że "jutro będš pytać". System oceniania także jest inny, otrzymuje się punkty w skali od 18 do 30. Zimowa sesja egzaminacyjna trwała w lutym, a w letniej były terminy do wyboru w czerwcu, lipcu i wrzeniu. Kolejnš kolosalnš różnicš były zajęcia kliniczne, a właciwie ich brak!Były co prawda przedmioty, które miały w swojej nazwie "clinica", ale polegały one na seminariach i omawianiu przypadków klinicznych, możliwociach leczenia itd. Nieco odmiennie niż u nas; w cišgu IV z praktycznych ćwiczeń, które wykonywalimy było niewiele, było to: opracowywanie komory i kanałów korzeniowych na usuniętych zębach narzędziami ręcznymi i maszynowymi, nauka szycia, cięć na wyrostku zębodołowym, tworzenie płatów luzówkowo-okostnowych na preparatach, posługiwanie się kiretami i ich ostrzenie, sporzšdzanie wycisków, szczegółowa analiza wg Schwarza wykonana na RTG bocznym głowy z naukš opisu tego zdjęcia i narysowaniu wszystkich szczegółów anatomicznych.Ogólnie rzecz bioršc, byłam z tych ćwiczeń zadowolona, ale wymiar godzinowy pozostawiał wiele do życzenia. Dlatego też, jako "Erasmus-student" postarałam się o staż w klinice uniwersyteckiej. Jak z tego wynika, w 5-letnie studia nie sš wliczone praktyki wakacyjne, ani "prawdziwe" zajęcia kliniczne przy pacjentach. Warunkiem ukończenia studiów we Włoszech jest zaliczenie wszystkich egzaminów oraz napisanie pracy dyplomowej.Każdy wybiera więc promotora i pisze pracę na interesujšcy go temat, na podstawie materiałów, które znajdzie w internetowych bazach medycznych, pimiennictwie, podręcznikach, w kartach klinicznych pacjentów i według wskazówek promotora. Po napisaniu takiej pracy naukowej, zalicza się jš przed komisjš i uzyskuje pewnš liczbę punktów (ocenę), maksymalnie 110. Kolejny etap to 3-miesięczny darmowy staż, teoretycznie tylko przyglšdanie się pracy w gabinecie i nadzieja, że co się uda zrobić. Następnie przystępuje się do "esame dello stato", czyli państwowego egzaminu, przyznajšcego prawo do wykonywania zawodu. Taki wieżo upieczony dentysta stara się teraz nauczyć zawodu i zaczyna pracę, asystujšc i uczšc się, jednoczenie może specjalizować się w dowolnej dziedzinie. Istniejš tak zwane szkoły specjalizacji, gdzie po opłaceniu kursu można się przyuczać do zawodu. Sš to zwykle tylko zajęcia teoretyczne, dlatego dobrze jest je połšczyć z praktykš wykonywanš w gabinecie. Istniejš również praktyczne kursy, dla bardziej bogatych (3000-10000 euro), na których można się nauczyć różnych metod pracy, ze wszystkich dziedzin stomatologii, ale pracuje się tylko na zębach usuniętych, preparatach. Nie jest rzadkociš, że absolwenci wyjeżdżajš za granicę: do Niemiec czy Szwecji, aby uczyć się i specjalizować w najlepszych orodkach naukowych. Po ukończeniu studiów mamy dyplom, prawo do wykonywania zawodu i pewne możliwoci, tak jak każdy inny mieszkaniec Europy. Występujš jednak doć znaczne różnice, które dotyczš zarówno tego, jakš mamy po ich ukończeniu wiedzę teoretycznš, umiejętnoci praktyczne i widoki na przyszłoć. My na pewno jestemy lepsi zaraz po studiach i stażu, póniej jednak różnice się zacierajš. Włosi majš większe możliwoci specjalizacji, stomatologów jest względnie dużo mniej niż w Polsce, stać ich przede wszystkim na to (nie liczšc korzystnych kredytów), by w siebie inwestować, a póniej zajmować się tym, co ich naprawdę interesuje. Powoli stajš na nogi, czerpiš satysfakcję ze swojej pracy i zarabiajš min. 80 euro za prostego "Blacka", ok. 200 euro za leczenie kanałowe, 150 za ekstrakcję, nie mówišc już o implantach, które sš we Włoszech bardzo popularne, a wykonać je można w większoci gabinetów. Jak widać "siła wyższa" nie ogranicza absolwentom drogi do kształcenia i osišgania sukcesów. Każdy jest kowalem swojego losu, jedyne prawo, które rzšdzi, to prawo wolnego rynku.Monika niechowska

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

alter.htw.pl