|
Nie obrażaj więc mojej inteligencji poprzez czynione na pokaz zaniżanie własnej.
· Polsce – służyć, Europę – tworzyć, Świat – rozumieć
· NATO · · NATO Początek formularza Dół formularza Początek formularza Dół formularza Polska w NATO
Wprowadzenie Od początku obecności Polski w Sojuszu, NATO stanowi dla nas ważny instrument dla realizacji nie tylko naszych narodowych interesów lecz także interesów społeczności międzynarodowej podejmującej działania ukierunkowane na rozwiązanie współczesnych problemów bezpieczeństwa. Dlatego też członkostwo RP w NATO znajduje wyraz w zaangażowaniu naszego kraju we wszystkie zagadnienia stanowiące przedmiot zainteresowania Sojuszu Północnoatlantyckiego mające na celu zapobieganie oraz rozwiązywanie sytuacji kryzysowych. Są to między innymi: ˇ polityczno-wojskowa działalność Sojuszu; Ponadto, warto odnotować: ˇ udział polskich naukowców, od początku lat dziewięćdziesiątych, w Programie Naukowym NATO. Ośrodkiem odpowiedzialnymi za współpracę w tym zakresie jest Ministerstwo Nauki i Informatyzacji (
Plan Działań na Rzecz Członkostwa (Membership Action Plan - MAP) Plan Działań na Rzecz Członkostwa został ustanowiony podczas Szczytu państw NATO w Waszyngtonie w 1999 r. U jego podstaw legła prowadzona przez Sojusz polityka "otwartych drzwi". MAP adresowany jest do państw aspirujących do członkostwa w Sojuszu. Obecnie w mechanizmie tym uczestniczą: ˇ państwa zaproszone do członkostwa w NATO - Bułgaria, Estonia, Litwa, Łotwa, Rumunia, Słowacja oraz Słowenia; ˇ państwa aspirujące do członkostwa w Sojuszu - Albania, Chorwacja oraz Macedonia. Głównym celem MAP jest wsparcie wysiłków państw deklarujących wolę integracji z Sojuszem poprzez wskazanie czytelnych mechanizmów współpracy i oczekiwań w odniesieniu do zachodzących w tych krajach przemian, a także systematyczną ocenę dokonań kandydatów na polu ich zdolności współdziałania z NATO Z MAP związany jest Roczny Narodowy Program Integracji (Annual National Integration Program - ANIP) - dokument zawierający strategię integracji poszczególnych państw. ANIP przygotowywany jest corocznie przez państwa uczestniczące w MAP. Obejmuje on pięć podstawowych obszarów: ˇ zagadnienia polityczno-gospodarcze, ANIP stanowi podstawę dla przygotowania przez Sojusz oceny postępów poszczególnych państw w procesie wdrażania zmian i realizacji reform wewnętrznych pozwalających na lepsze przygotowanie do członkostwa w Sojuszu. Więcej informacji na stronie:
Partnerstwo dla Pokoju (Partnership for Peace - PfP) Program ten powołany został w styczniu 1994 r. Jest on podstawowym instrumentem kształtującym współpracę NATO z państwami partnerskimi w sferze szeroko pojętej obronności. Polska podpisała dokument ramowy Partnerstwa dla Pokoju 2 lutego 1994 r. Idea PfP wypływa z przekonania, iż stabilność i bezpieczeństwo obszaru euroatlantyckiego może być zapewniona jedynie poprzez współpracę i wspólne działanie państw. Dzisiaj w ramach PfP realizowanych jest szereg zróżnicowanych przedsięwzięć adresowanych do trzech kategorii uczestników: o wszystkich państw biorących udział w PfP - Wzmocnione i Bardziej Operacyjne Partnerstwo (Enhanced and More Operational Partnership - EMOP), o wskazanych grup państw - uczestników Inicjatywy dla Europy Południowo-Wschodniej (South East Europe Initiative - SEEI), Planu Działań na Rzecz Członkostwa (MAP), czy współpracy w ramach Dialogu Śródziemnomorskiego, o skierowanych do indywidualnych uczestników - Rosji, Ukrainy, państw Zakaukazia i Azji Centralnej, Albanii i Macedonii. Współpraca w ramach PfP odbywa się w oparciu o indywidualne porozumienia zawarte między Sojuszem a państwami partnerskimi. W chwili obecnej w programie uczestniczy 46 państw położonych na trzech kontynentach. Kraje te należą jednocześnie do Rady Partnerstwa Euroatlantyckiego (EAPC). Obecnie sojusznicy współpracują z 27 państwami partnerskimi: Albanią, Armenią, Austrią, Azerbejdżanem, Białorusią, Bułgarią, Chorwacją, Estonią, Finlandią, Gruzją, Irlandią, Kazachstanem, Kirgizją, Litwą, Łotwą, Mołdową, Rosją, Rumunią, Słowacją, Słowenią, Szwajcarią, Szwecją, Macedonią, Tadżykistanem, Turkmenistanem, Ukrainą, Uzbekistanem. Mandat działań PfP wynika ze wspólnych propozycji współpracy Sojuszu i partnerów oraz opracowanych dla każdego partnera: Planu Pracy (Partnership Working Plan - PWP) i Indywidualnego Programu Partnerstwa (Individual Partnership Programme - IPP). Dodatkowym instrumentem PfP w sferze współpracy wojskowej jest ustanowiony w 1995 r. Proces Planowania i Oceny (Planning and Review Process - PARP). Naczelnym zadaniem PARP jest podejmowanie wysiłków na rzecz poprawy interoperacyjności partnerów z siłami NATO poprzez zapewnienie większej przejrzystości w narodowym procesie budżetowania i planowania obronnego krajów partnerskich, utrzymanie ich zdolności i gotowości do uczestnictwa w operacjach pokojowych pod auspicjami Narodów Zjednoczonych lub OBWE, wspólne planowanie, szkolenia i ćwiczenia. Więcej informacji na stronie:
Rada Partnerstwa Euroatlantyckiego (Euro-Atlantic Partnership Council - EAPC) Rada Partnerstwa Euroatlantyckiego ustanowiona została w maju 1997 r. Wcześniej współpraca NATO z państwami partnerskimi odbywała się w ramach powołanej w 1991 r. Północnoatlantyckiej Rady Współpracy (North Atlantic Cooperation Council - NACC). Polska przystąpiła do NACC w 1991 r. EAPC to wielonarodowe forum oferujące ramy dla konsultacji i współpracy państw członkowskich i partnerskich w wymiarze politycznym i w kwestiach związanych z bezpieczeństwem. Dialog w ramach EAPC obejmuje zagadnienia z zakresu zarządzania kryzysowego, współpracy regionalnej, kontroli zbrojeń, proliferacji broni masowego rażenia, walki z terroryzmem, planowania operacyjnego. U podstaw NACC, a później EAPC legła zasada, iż prowadzenie regularnych konsultacji oraz dialogu politycznego z deklarującymi chęć współpracy państwami pozwoli na poprawę przejrzystości działania i przyczyni się do budowy zaufania pomiędzy państwami członkowskimi a partnerami NATO. Przedsięwzięcia podejmowane w ramach EAPC wynikają ze wspólnie wypracowywanego Planu Działań EAPC (EAPC Action Plan) oraz z Indywidualnych Programów Partnerskich (Individual Partnership Programme - IPP). Rada Partnerstwa Euroatlantyckiego otwarta jest dla wszystkich państw deklarujących wolę współpracy z Sojuszem w dążeniu do poprawy bezpieczeństwa międzynarodowego. Jednocześnie zakres i poziom współpracy definiowany jest indywidualnie, w porozumieniu z poszczególnymi państwami. Zaangażowanie Polski w prace EAPC ma istotne znaczenie dla roli i rangi Polski zarówno na forum Sojuszu, Rady Partnerstwa Euroatlantyckiego, jak i w naszych bilateralnych kontaktach z Sojusznikami i Partnerami. Dlatego aktywnie uczestniczymy w realizacji licznych przedsięwzięć, których celem jest umacnianie i rozwój partnerstwa z krajami społeczności euroatlantyckiej. Więcej informacji na stronie:
Problematyka terroryzmu w dokumentach NATO sprzed 11 września 2001 Osobne odniesienie do kwestii terroryzmu w oficjalnym dokumencie Sojuszu po raz pierwszy pojawiło się w Deklaracji Szefów Państw i Rządów przyjętej na szczycie NATO w Brukseli w styczniu 1994. Sojusz potępił wówczas wszelkie przykłady międzynarodowego terroryzmu, jako zagrażające relacjom między państwami. W Deklaracji podkreślono potrzebę międzynarodowej współpracy w zwalczaniu tego zagrożenia. Od tej pory w kolejnych Komunikatach Końcowych ze spotkań Rady Północnoatlantyckiej (NAC) na szczeblu ministerialnym zawsze znajdowały się zapisy dotyczące tego problemu. Były one jednak z reguły lakoniczne i miały niemal jednobrzmiącą treść: sojusznicy określają terroryzm jako rzeczywiste zagrożenie dla pokoju, bezpieczeństwa i stabilności, które może godzić w integralność państw. Uznają, iż ryzyko potencjalnych ataków terrorystycznych dotyka bezpośrednio sił oraz instalacji NATO, dlatego też konieczne jest podjęcie odpowiednich środków zabezpieczających i przeciwdziałających, z podkreśleniem obowiązków państwa - gospodarza (HNS). W Koncepcji Strategicznej NATO przyjętej na szczycie w Waszyngtonie w kwietniu 1999 r. terroryzm, obok sabotażu, przestępczości zorganizowanej i możliwości odcięcia dopływu ważnych surowców, zakwalifikowano jako ryzyko o powszechnym charakterze, mogące powodować zagrożenie dla interesów Sojuszu w dziedzinie bezpieczeństwa i stabilności na obszarze euroatlantyckim.
Problematyka terroryzmu w dokumentach NATO po 11 września 2001 Reakcja Sojuszu w obliczu wydarzeń z dnia 11 września była zdecydowana i wyważona. Już tego samego dnia NATO potępiło atak, zaznaczając w wydanym oświadczeniu, iż USA mogą polegać na swoich Sojusznikach w zakresie pomocy i wsparcia. 12 września 2001 Sojusz wydał oświadczenie, w którym uznał, iż w przypadku, "jeśli zostanie ustalone, iż atak przeciwko Stanom Zjednoczonym był kierowany z zagranicy, to będzie on traktowany jako działanie objęte Artykułem 5 Traktatu Waszyngtońskiego". Decyzją z dnia 2 października 2001 NATO potwierdziło, iż wydarzenia z 11 września zostają uznane przez Sojuszników za napaść zbrojną, tym samym stanowiąc o pierwszym przypadku zastosowania przez Organizację Traktatu Północnoatlantyckiego artykułu 5 Traktatu Waszyngtońskiego jak też uznania w prawie międzynarodowym ataku terrorystycznego za napaść zbrojną (agresję). NATO wypracowało własną definicję terroryzmu. Terroryzm, to bezprawne użycie lub zagrożenie użycia siły lub przemocy przeciwko jednostce lub własności w zamiarze wymuszenia lub zastraszenia rządów lub społeczeństw dla osiągnięcia celów politycznych, religijnych lub ideologicznych. W walce z terroryzmem NATO bierze pod uwagę trzy główne aspekty tego problemu: o wykrywanie działalności terrorystycznej oraz potencjalnych zagrożeń; o przeciwdziałanie zagrożeniom; o reakcję na możliwy atak z użyciem broni masowego rażenia (BMR). Więcej informacji na stronie:
Inicjatywy RP związane ze zwalczaniem terroryzmu o Z inicjatywy Polski 6 listopada 2001 r. odbyła się Konferencja Przywódców Narodów Centralnej i Wschodniej Europy ws. zwalczania terroryzmu. Uczestnicy konferencji (przywódcy: Albanii, BiH, Bułgarii, Czech, Chorwacji, Estonii, Węgier, Łotwy, Litwy, Mołdowy, Polski, Rumunii, Słowacji, Słowenii, Ukrainy, Jugosławii i FYROM. Jako obserwatorzy zaproszeni zostali przedstawiciele Białorusi, Federacji Rosyjskiej, Turcji, USA, UE (Prezydencja i Komisja), ONZ, OBWE i NATO) przyjęli Deklarację oraz Plan Działań ws. zwalczania terroryzmu. Dyskusja w trakcie konferencji koncentrowała się na wysiłku stworzenia instrumentów przydatnych w walce ze zorganizowanym terroryzmem, w szczególności w zakresie następujących obszarów: działań militarnych, policyjnych, współpracy wywiadowczej, oraz problematyki ograniczenia możliwości finansowania terroryzmu; o W dniach 22-23 lutego 2002 r. odbyła się w Warszawie Konferencja EAPC poświęcona roli Rady Partnerstwa Euroatlantyckiego w zwalczaniu terroryzmu. Zorganizowana została na zaproszenie oraz przy wsparciu merytorycznym i organizacyjnym Polski. Głównym celem konferencji było poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, jak najskuteczniej odpowiadać na wyzwanie terroryzmu. W trakcie obrad podjęto próbę zdefiniowania nowych obszarów możliwej współpracy w ramach EAPC we wspomnianym zakresie; o 9 maja 2002 r. w Warszawie odbyła się krajowa konferencja nt. bioterroryzmu, stanowiąca przygotowanie do zorganizowanej przez BBN w czerwcu 2002r. konferencji międzynarodowej poświęconej tejże samej tematyce; o Polska regularnie przyłącza się do stanowisk UE ws. zwalczania terroryzmu. Przyłączenie do stanowiska jest równoznaczne z poparciem i ze zobowiązaniem do stosowania zwartych w nim wniosków. Wspólne stanowiska UE, dotyczące m.in. listy osób uznanych za prowadzących działalność terrorystyczną oraz ugrupowań terrorystycznych nowelizowane są co 6 miesięcy. Ostatnia taka nowelizacja miała miejsce we wrześniu 2003 r. (2001/931/CFSP - on combating terrorism oraz aktualizujące ją wspólne stanowisko 2003/482/CFSP) o Tematyka terroryzmu, była przedmiotem rozmów Ministrów Obrony państw NATO w Warszawie we wrześniu 2002 r.; o W związku z II Misją Ewaluacyjną Specjalnego Komitetu Rady Europy ds. Oceny Środków Przeciwdziałania Procederowi Prania Pieniędzy w krajach Europy Środkowej i Wschodniej, Polska uczestniczy w wypełnieniu tzw. Self-Assessment Questionnaire for the Financial Action Task Force (FATF): Special Recommendations on Terrorist Financing i Special Recommendations on Terrorist Financing - Additional Questions; o Polska obok Unii Europejskiej sponsorowała na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ amerykański projekt rezolucji ws. globalnej kultury bezpieczeństwa cybernetycznego.
Operacje reagowania kryzysowego Sojusz Północnoatlantycki posiada niezbędne środki i zdolności oraz wszechstronne instrumentarium konieczne do prowadzenia operacji reagowania kryzysowego. NATO ma również spore doświadczenia w tym zakresie wynikające z prowadzenia od lat 90-tych XX wieku szeregu operacji wojskowych w Europie Południowo - Wschodniej: w Bośni i Hercegowinie, Kosowie, Albanii czy byłej Jugosłowiańskiej Republice Macedonii. Obecnie na Bałkanach Sojusz dowodzi dwoma operacjami: SFOR w Bośni i Hercegowinie oraz KFOR w Kosowie, utrzymując w tym regionie ponad 30 tysięcy żołnierzy. Niedawna decyzja o przejęciu przez Sojusz operacji ISAF w Afganistanie świadczy, że organizacja jest w stanie i - można z dużym prawdopodobieństwem założyć - będzie angażować się w operacje reagowania kryzysowego także poza obszarem objętym zobowiązaniami wynikającymi z Traktatu Północnoatlantyckiego. ... |
Menu
|