w4, Studia, PK OŚ, prawo i ochrona własności intelektualnej, ściągi

Proces legislacyjny w Rzeczpospolitej Polsce

Jest to sposób uchwalania ustaw – zakończony w pełni oznacza

1. wejście ustawy w życie i

2. obowiązywanie jej w prawie danego kraju. Wchodzi ona do systemu prawnego danego Państwa

Zastanówmy się co nazywamy ustawą:

Ustawa to akt prawny o charakterze powszechnie obowiązującym,

najczęściej obecnie uchwalany przez parlament w niektórych państwach zatwierdzany później przez organ władzy wykonawczej – taka sytuacja ma miejsce właśnie w Polsce – zatwierdzana jest przez Prezydenta RP

W porządkach prawnych różnych państw występują ustawy: zasadnicze (konstytucje)

(od łac. constituo,-ere - urządzać, ustanawiać, regulować). W RP jest to akt prawny, określany także jako ustawa zasadnicza, który ma najwyższą moc prawną w systemie źródeł prawa w państwie. Wymieniona jest w konstytucyjnym katalogu źródeł prawa jako osobny akt prawny, nie jako rodzaj ustawy. W skład materii konstytucyjnej mogą wchodzić różne zagadnienia.

Konstytucja może więc określać:

• podstawy ustroju społeczno – gospodarczego państwa,

• ponadto organizację, kompetencje i sposób powoływania najważniejszych organów państwowych,

• oraz podstawowe prawa, wolności i obowiązki obywatela.

Podręczniki prawnicze określają konstytucję jako ustawę zasadniczą charakteryzującą się specjalnym, wyjątkowym procederem jej zmieniania (wg art 235). Na straży konstytucji stoi głowa państwa, często nad jej przestrzeganiem czuwa specjalny trybunał. Konstytucja jest najwyższym aktem normatywnym

Organiczne (ustawa, która z punktu widzenia mocy prawnej jest usytuowana między konstytucją a ustawą). Różni się od konstytucji i od ustawy trybem uchwalenia i treścią. Uchwalana jest najczęściej większością bezwzględną. Ustawy te są aktami prawnymi o charakterze rozwojowym. Określa się nimi:

1. kwestie ordynacji wyborczych,

2. kwestie związane z funkcjonowaniem konstytucyjnych organów państwa,

3. kwestie praw, wolności i obowiązków człowieka i obywatela

Zwykłe W Polsce, w określonej przez Konstytucję hierarchii powszechnie

obowiązujących aktów prawnych ustawa ma rangę niższą (tzw. moc prawną) od Konstytucji oraz umów międzynarodowych ratyfikowanych za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie, a wyższą od rozporządzeń. W przeciwieństwie do innych porządków prawnych (np. francuskiego), Konstytucja RP zna tylko jeden rodzaj ustaw. Przedmiotem ustawy może być każda sprawa. Konstytucja wymaga niekiedy uchwalenia odpowiedniej ustawy, wskazując kierunek przyjętych w niej rozwiązań.

Niektóre sprawy mogą być uregulowane wyłącznie przez ustawę (np. ustawa budżetowa, określenie sytuacji prawnej obywatela, regulacja ustroju i zakres działania samorządu terytorialnego). (jest to tak zwana zarezerwowana materia ustawowa)

Ustawa nie może być sprzeczna z Konstytucją!!

Zgodnie z Konstytucją ustawa nie może być też sprzeczna z

1. ratyfikowaną przez Polskę umową międzynarodową i

2. prawem ustanowionym przez organizację międzynarodową, której Polska przekazała "kompetencje organu władzy państwowej w niektórych sprawach" (art.

90 ust. 1 Konstytucji). Inne akty normatywne (np. rozporządzenia) muszą być

zgodne z ustawami

Przebieg Procesu Legislacyjnego w Polsce:

Powstaje inicjatywa ustawodawcza, czyli projekt ustawy zgłaszają uprawnione do tego

organy, instytucje i grupy. Generalnie inicjatywa ustawodawcza to uprawnienie do

tworzenia projektów aktów prawnych i przedstawiania ich organom władzy ustawodawczej

W Polsce, na mocy art. 118 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, prawo inicjatywy ustawodawczej przysługuje:

1. Senatowi

2. Prezydentowi RP

3. Radzie Ministrów (rządowi)

4. posłom, przy czym Regulamin Sejmu wymaga, by projekt był zgłoszony przez:

grupę 15 posłów lub stałą komisję sejmową

5. grupie 100 tysięcy obywateli. (kiedyś istniało również tzw veto ludu – czyli możliwość zawetowania ustawy przez grupę osób, obecnie w Konstytucji RP z 1997 r. nie ma takiej możliwości)

Podmiotowe ograniczenie inicjatywy ustawodawczej odnosi się do:

1. projektu ustawy budżetowej oraz projektów ustaw bezpośrednio wyznaczających sytuację finansów państwowych;

inicjatywę ma tylko Rada Ministrów (art. 221 konstytucji)

2. projektu ustawy o zmianie konstytucji

inicjatywa przysługuje grupie obejmującej co najmniej 1/5 ustawowej liczby posłów, senatowi oraz prezydentowi (art. 235 ust.1)

1.Prezydium Sejmu przesyła projekt do odpowiedniej Komisji Prezydium Sejmu jest to naczelny organ kierowniczy Sejmu. W skład Prezydium Sejmu wchodzi Marszałek Sejmu wraz z Wicemarszałkami.

Do funkcji Prezydium Sejmu należą:

1. ustalanie planu pracy Sejmu,

2. przygotowywanie wykładni Regulaminu Izby,

3. ustalanie zasad doradztwa naukowego i ekspertyz,

4. zajmowanie się kwestiami prawnymi posłów,

5. przekazywanie poszczególnym komisjom sejmowym odpowiednich spraw do rozpatrzenia. Liczba Wicemarszałków nie jest z góry określona, zwykle

wybieranych jest tylu, ile jest klubów parlamentarnych.

Prezydium VI kadencji Sejmu od 5 listopada 2007:

Marszałek Sejmu

Bronisław Komorowski (PO) od 5 listopada 2007

Wicemarszałkowie od 6 listopada 2007:

Stefan Niesiołowski (PO)

Krzysztof Putra (PiS)

Jerzy Szmajdziński (LiD)

Jarosław Kalinowski (PSL)

2.Komisja sejmowa przesyła sprawozdanie, w którym oceniany jest projekt ustawy, pod plenarne obrady Sejmu.

Komisje sejmowe są organami Sejmu: powołanymi do rozpatrywania i przygotowywania spraw stanowiących przedmiot prac Sejmu, wyrażania

opinii w sprawach przekazanych pod ich obrady przez Sejm, Marszałka Sejmu lub Prezydium Sejmu lub kontroli sejmowej w zakresie określonym Konstytucją

i ustawą: Zgodnie z Art.110 Konstytucji można wyróżnić dwa rodzaje komisji sejmowych:

1. komisje stałe i

2. komisje nadzwyczajne - czyli takie, które są powoływane przez Sejm i mają dokładnie określone: cel, zasady i tryb działania.

3. Specjalnym rodzajem komisji nadzwyczajnej jest

sejmowa komisja śledcza.

Skład osobowy poszczególnych komisji jest wybierany przez Sejm na wniosek Prezydium Sejmu po zasięgniętej uprzednio opinii Konwentu Seniorów.

Pierwsze posiedzenie komisji zwołuje i prowadzi

Marszałek Sejmu

- na posiedzeniu tym komisja wybiera ze swego grona prezydium komisji w składzie:

1. przewodniczący oraz

2. zastępcy przewodniczącego.

3. Członkowie prezydium są powoływani i odwoływani przez komisję w głosowaniu jawnym, zwykłą większością głosów.

3. Odbywają się kolejno: pierwsze i drugie czytanie, podczas których projekt ustawy może zostać uchwalony. W przypadku, gdy projekt ustawy zostaje odrzucony w obu

czytaniach, nie wraca już pod obrady Sejmu.

4.Jeśli ustawa została zaakceptowana podczas jednego z dwóch czytań,

Senat ma 30 dni (20 dla ustawy budżetowej i 14 dla ustawy w trybie

pilnym) na zgłoszenie ewentualnych poprawek. Jeśli poprawki nie zostaną zgłoszone, trwa dalszy proces legislacyjny.

5. Jeśli Senat zgłosi swoje poprawki, Sejm rozważa wnioski Senatu – może je odrzucić bezwzględną większością głosów przy obecności połowy wszystkich posłów lub zaakceptować. Jeśli zostaną zaakceptowane proces legislacyjny ulega powtórzeniu

6. Ustawa trafia do prezydenta, który, zanim ją podpisze, może w ciągu 21

dni wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności ustawy z Konstytucją. Prezydent może też odmówić podpisania ustawy (weto) i z

umotywowanym wnioskiem w ciągu miesiąca przekazać ją do Sejmu w celu

ponownego rozpatrzenia.

Weto prezydenckie jest pojęciem, którego używa się na oznaczenie

służącego prezydentowi uprawnienia do zawieszenia wejścia w życie aktu

prawnego uchwalonego przez parlament.

Tradycyjnie wyróżnia się:

weto prezydenckie mocne, którego nie da się wzruszyć i które definitywnie kończy procedurę legislacyjną;

weto prezydenckie słabe, które może zostać odrzucone przez odpowiednią większość w parlamencie.

Weto prezydenckie w polskim systemie prawa Zgodnie z art. 122 ust. 5 Konstytucji RP prezydent może przekazać do ponownego rozpatrzenia przez Sejm ustawę, która została przedstawiona mu do po podpisu. W tym celu prezydent sporządza wniosek, w którym powinien przytoczyć motywy, dla których zawetował ustawę.

Jeśli po ponownym rozpatrzeniu Sejm ponownie uchwali ustawę (w tym samym lub zmienionym brzmieniu) i jeśli zostanie ona uchwalona większością 3/5 głosów i przy kworum wynoszącym połowę ustawowej liczby posłów, prezydent będzie miał obowiązek podpisać ustawę i zarządzić ogłoszenie jej w Dzienniku Ustaw. Przeciwnie, jeśli ustawa zostanie ponownie uchwalona zwykłą większością głosów, prezydent będzie mógł ponownie skorzystać z weta.

7. Jeśli Sejm większością 3/5 głosów przy obecności połowy ustawowej liczby posłów uzna, że ustawa powinna zostać uchwalona, prezydent ma obowiązek (w ciągu 7 dni) ją podpisać i zarządzić natychmiastową publikację w Dzienniku Ustaw.

dziennik Ustaw (skrót: Dz. U.), pełna nazwa: Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej to najważniejszy polski publikator aktów normatywnych, będący dziennikiem urzędowym.

Jest to jedyne oficjalne źródło poznania powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej.

Wydawanie Dziennika Ustaw jest wyłączną kompetencją Prezesa Rady Ministrów, a wydawaniem publikatora zajmuje się jednostka posiadająca status gospodarstwa pomocniczego.