|
Nie obrażaj więc mojej inteligencji poprzez czynione na pokaz zaniżanie własnej.
Krzysztof Paluszek – Adiunkt w Katedrze Gier Sportowych w AWF
Wrocław. Trener I klasy. Autor ponad 60 prac naukowych i metodycznych. Trener grup młodzieżowych oraz asystent I trenera w : MKP Wratislavia Wrocław, WKS Śląsk Wrocław, Szkoła Mistrzostwa Sportowego we Wrocławiu, KGHM Zagłębie Lubin. Trener reprezentacji PZPN rocznika 1981. Wiceprezes ds. w DZPN Wrocław. Ustawienie 1433 (cz. 2) Artykuł jest kolejną częścią planowanej książki pt. Doskonalenie taktyki atakowania i bronienia w ustawieniu 1-4-3-3. W pierwszej części (Trener oraz Piłka Nożna – Trening nr 2) przedstawiono najważniejsze założenia teoretyczne dotyczące tego ustawienia, jego zalety i wady, rolę poszczególnych formacji oraz opisano przykładowe rozwiązania ustawienia 1433 przeciwko innym. W drugiej części (poniżej) zostanie przedstawione ustawienie 1433 w wykonaniu zespołu Portugalii podczas Mistrzostw Europy w 2008 roku oraz przedstawię wybrane środki treningowe doskonalące działania w ofensywie i defensywie w formie dynamicznych fragmentów oraz gier dużych w równowadze i przewadze. Ustawienie 1433 w wykonaniu zespołu Portugalii podczas Mistrzostwa Europy w 2008 roku www.dstpn.pl Mistrzostwa Świata w 2006 roku w Niemczech oraz Mistrzostwa Europy w 2008 roku w Austrii i Szwajcarii pokazały bardzo ważną tendencję taktyczną dla każdego trenera, mianowicie zmianę ustawienia zespołu w zależności od celów gry oraz przeciwnika. Jako przykład poszukiwania skutecznych rozwiązań w zakresie ustawienia zespołu może posłużyć tu reprezentacja Portugalii prowadzona podczas Mistrzostw Europy w 2008 roku przez trenera Luiza Felipe Scolariego (Vincente 2008). Trener ten stosował bardzo dużo różnorodnych ustawień wyjściowych podczas tej imprezy. Były to ustawienia: 1433, 14231, 1442 (linia pomocy w „diamencie” oraz „półksiężycu”), 1541, 13 43 (ustawienie Brazylii podczas wygranych Mistrzostwa Świata w 2002 roku). Na rysunku przedstawiono najczęściej używane dwa ustawienia zespołu: 1433 (zawodnicy ciemni) oraz płynne przejście do ustawienia 14231 (zawodnicy biali). Linia obrony w ustawieniu 1433 składała się z dwóch środkowych obrońców (Pepe i R. Carvalho), którzy koncentrowali się w głównej mierze na grze defensywnej. Z dwójki bocznych obrońców, lewy obrońca Paulo Ferreira, podobnie jak dwaj środkowi, miał więcej zadań defensywnych, co powodowało, że do akcji ofensywnych najczęściej włączał się prawy obrońca Bosingwa. Częste włączanie się tego gracza do ofensywy powodowało, że zawodnicy grający w przednich formacjach z prawej strony (Ronaldo lub Simao) byli asekurowani w defensywie oraz mieli więcej możliwości do kreatywnej gry w ataku (pojedynki 1 przeciwko 1, zmiany pozycji, itp.). W linii pomocy najbardziej defensywną rolę odgrywał Petit, natomiast drugi środkowy pomocnik Moutinho przejmował zarówno zadania ofensywne, jak i defensywne, zabezpieczając przede wszystkim działania najważniejszego gracza podczas atakowania Portugalii – Deco. W bocznych strefach działali skrzydłowi Ronaldo lub Simao, których główne zadania polegały na tym, żeby stwarzać sytuacje bramkowe dla siebie lub partnerów przez wygrywanie pojedynków 1 przeciwko 1, co powodowało tworzenie sytuacji bramkowych oraz oddawanie strzałów. Ponadto często www.dstpn.pl kombinacyjnie rozgrywali piłkę z wysuniętym napastnikiem Nuno Gomes lub Deco. Portugalia była i jest zespołem, który zawsze preferuje grę ofensywną, który długo utrzymuje piłkę i starannie przygotowuje atak pozycyjny przez wykonywanie dużej liczby podań (podobnie jak Brazylia, Hiszpania, Holandia). Jednym z podstawowych sposobów rozgrywania ataku pozycyjnego było „szukanie” podania do Deco, który był głównym rozgrywającym w zespole. W momencie przejęcia piłki przez Deco, zawodnik ten w pierwszej kolejności próbował stwarzać sytuacje bramkowe przez rozegranie piłki bez przyjęcia z tyłem ustawionym do bramki Nuno Gomesem lub podawał piłkę do ofensywnie grających skrzydłowych Cristiano Ronaldo lub Simao (lub ich zmienników Quaresma i Nani). Kolejnym sposobem rozgrywania ataku pozycyjnego było podanie do włączającego się prawego obrońcy, Bosingwy, który następnie dośrodkowywał piłkę ze strefy bocznej w pole karne (Vincente 2008). Ponadto w ataku pozycyjnym dwaj defensywni pomocnicy wspomagali Deco w rozgrywaniu ataku pozycyjnego w strefie środkowej. Najczęściej w organizacji ataku pozycyjnego brało udział 6 – 7 zawodników, co powodowało, że po stracie piłki zespół miał problemy z szybką odbudową ustawienia w defensywie. Sytuację tę znakomicie wykorzystał trener Niemiec Joachim Loew, który w meczu ćwierćfinałowym mistrzostw dobrał taką taktykę swojego zespołu, która zmuszała Portugalię do ataku pozycyjnego i stwarzała możliwości szybkiego kontratakowania. Zminimalizował grę ofensywną pomocnika Deco przez wystawienie dwóch defensywnych pomocników przeciwko niemu. Ponadto gracze ci wspomagali swoich bocznych obrońców w działaniach defensywnych i w ten sposób zneutralizowali największą „siłę” zespołu Portugalii, czyli grę zarówno środkowego ofensywnego pomocnika, jak i dwóch skrzydłowych. Ciekawym rozwiązaniem stosowanym w bronieniu przy stałych fragmentach gry w defensywie przez zespół Portugalii (wcześniej taki sposób rozegrania stałych fragmentów gry zaobserwowaliśmy wraz z trenerem E. Klejndinstem grając z Reprezentacją Olimpijską na Turnieju U – 21 w Tulonie przeciwko reprezentacji Brazylii) jest wykorzystanie trzech graczy formacji ofensywnych w ustawieniu 1433, którzy byli ustawieni bardzo szeroko w środkowej strefie boiska i byli przygotowani do przeprowadzenia ataku szybkiego lub kontrataku. Ustawienie takie powoduje, że zespół wykonujący rzut rożny zmuszony jest do krycia tych graczy przez minimum 4 graczy. Dalsza część artykułu w kwartalniku Piłka Nożna – Trening nr 5. www.dstpn.pl |
Menu
|