wachadło skretne, Budownictwo-studia, fizyka

2

BADANIE DRGAŃ WAHADŁA SKRĘTNEGO     7

(TORSYJNEGO)

Wahadło skrętne badane w tym ćwiczeniu i przedstawione w części eksperymentalnej na Rys. 2, jest uproszczonym modelem mechanicznym cząsteczki chemicznej zbudowanej z dwu atomów (np. HCl, NaCl itp.). Cząsteczki takie mogą wykonywać w ośrodku ruchy rotacyjne, np. pod wpływem pola elektrycznego fali elektromagnetycznej. Częstość drgań rotacyjnych większości cząsteczek leży w podczerwieni. Dlatego obserwuje się je przy użyciu spektrofotometrów pracujących w podczerwonej części widma fal elektromagnetycznych. Badane wahadło mechaniczne jest dobrą ilustracją, wyjaśniającą wpływ geometrii układu na częstość drgań.

Moment bezwładności I jest wielkością fizyczną, która przy opisie ruchu obrotowego bryły sztywnej spełnia rolę, którą pełni masa ciała przy opisie ruchu postępowego punktu materialnego. Łatwo to stwierdzić przez porównanie zapisu II zasady dynamiki dla obu typów ruchu. W ruchu postępowym ma ona postać F = ma, podczas gdy w ruchu obrotowym wokół stałej osi N = Ie,  gdzie F jest siłą działającą na ciało, m jego masą, a przyspieszeniem liniowym, N - momentem siły powodującej obrót, I momentem bezwładności względem osi obrotu, zaś e przyspieszeniem kątowym.

Dla punktu materialnego o masie m poruszającego się po okręgu o promieniu r, moment bezwładności względem osi prostopadłej do okręgu i przechodzącej przez jego środek wynosi [1, 2]:

I º mr2                                                                      (2)

Moment bezwładności I zbioru n punktów materialnych sztywno ze sobą związanych, oblicza się sumując wyrażenia (2) dla każdego z tych punktów.

                                                                (3)

gdzie mi jest masą i- tego punktu materialnego, a ri jego odległością od osi obrotu.

Dla bryły sztywnej, której masa jest rozłożona w sposób ciągły (makroskopowo), zamiast sumy, obliczamy całkę:

                                                                  (4)

Całkowanie "po masie" wykonuje się, korzystając z faktu, że dla brył jednorodnych (tzn. wykonanych z jednolitego materiału), element masy dm można zastąpić iloczynem gęstości substancji r i elementu objętości dV, czyli dm = rdV. Wtedy całkuje się po objętości, a dla brył mających symetrię obrotową (walec, kula, toroid), obliczenia momentu bezwładności względem osi symetrii, można sprowadzić do zwykłej całki jednej zmiennej, wyrażając element objętości przez jego odległość r od osi obrotu.

              W Tabeli 1 podano przykłady wzorów na momenty bezwładności niektórych jednorodnych brył sztywnych, a na Rys. 1. pokazano kształty tych brył i osie, dla których wykonano obliczenia.

L.p

I

1

Cienki pierścień

mR2

2

Walec pełny

1/2 mR2

3

Kula pełna

2/5 mR2

4

Cienki pręt wzgl. osi ^

1/12 ml2

5

Mała kula, daleko od osi

mr2

OPIS EKSPERYMENTU

Do pomiarów momentu bezwładności wybrano układ mechaniczny, wykonujący drgania rotacyjne. Na sztywnej ramie (Rys.2.), zamocowano pionowo drut sprężysty, a na nim poprzecznie cienki pręt stalowy. Na ten pręt nasunięto dwie kulki K. Odległość kulek od osi obrotu (drutu) można zmieniać, przesuwając je symetrycznie na pręcie. Można też wybrać dwie pary kulek większych lub mniejszych, różniących się masami, a przez to dodatkowo zmieniać moment bezwładności wahadła. Badany układ stanowi skrętne wahadło fizyczne. Obrotowi pręta o kąt a, towarzyszy skręcenie drutu o taki sam kąt. Skutkiem tego pojawi się moment sił sprężystych Ns, powracający układ do położenia, w którym drut nie jest odkształcony. Dla małych kątów skręcenia, zgodnie z prawem Hooke’a, możemy napisać:

Ns = -D a                                                                         (5)

Współczynnik proporcjonalności D, jest nazywany momentem kierującym wahadła, a jego wartość zależy od geometrii i właściwości sprężystych drutu.

Wskutek działania momentu sił sprężystych, opisanego wzorem (5), układ wykonuje drgania, których okres jest równy:

                                                                      (6)

Moment bezwładności I badanego układu jest sumą momentu bezwładności pręta względem osi prostopadłej do pręta i przechodzącej przez jego środek (Ip = 1/12 mp l2), oraz momentu bezwładności obu kul względem tej samej osi Ik. Ponieważ mają one skończone rozmiary, to zgodnie z twierdzeniem Steinera musimy jeszcze dodać momenty bezwładności obu kul względem osi przechodzących przez środek masy każdej kuli.

Ik = Is + 2mkr2                                                                    (7)

gdzie  mk - masa kulki, , r - odległość środków mas kulek od osi obrotu (drutu). Dlatego wzór na okres drgań badanego układu ma postać:

T = 2p                                                             (8)

a po podniesieniu obu stron do kwadratu:

                            (8a)

gdzie mp - masa pręta, l - długość pręta, R - promień kulki. Zauważmy, że tylko trzeci wyraz wewnątrz nawiasu zależy od r2, a pozostałe nie zmieniają się.

Zależność T2 od r2 jest więc linią prostą typu:

y=Ax+B                                                                       (8b)

gdzie y=T2, x= r2, .

Z równań (8a) i (8b) będziemy korzystać przy analizie wyników doświadczalnych.

              Do obliczeń konieczna jest znajomość wartości momentu kierującego D. Teoretycznie można by go obliczyć znając geometrię i własności sprężyste drutu, lub wyznaczyć eksperymentalnie zgodnie ze wzorem (5), mierząc moment siły powodujący wychylenie o kąt a. Jest to jednak trudne i mało dokładne. Dlatego prościej jest wykorzystać fakt, że okres drgań samego pręta Tp, (bez kul), jest równy:

                                                                      (9)

gdzie (patrz tabela 1).

Podnosząc obie strony do kwadratu i przekształcając, obliczamy D:

D =                                                            (10)

Występująca w tym wzorze masa pręta mp jest równa iloczynowi gęstości r materiału, z którego jest pręt wykonany (dla stali r = 7.9 g/cm3) i objętości V pręta, czyli:

                                                             (11)

gdzie l - oznacza długość pręta, zaś a - jego średnicę. Po podstawieniu wzoru (11) do wzoru (10) mamy:

                                                                 (12)

Bryłą sztywną nazywamy zbiór punktów materialnych, których wzajemne odległości nie ulegają zmianie w czasie ruchu.

   Oznacza to, że ciało takie nie ulega odkształceniom.

Twierdzenie Steinera mówi że moment bezwładności I ciała względem dowolnej osi O, jest równy sumie momentu bezwładności I1 liczonego względem równoległej do niej osi O’ przechodzącej przez środek masy ciała i iloczynu masy ciała przez kwadrat odległości d pomiędzy osiami:  I = I1 + md2