ustawa, finanse i rachunkowość, od Aski, prawo gospodarcze, prawo gospodarcze

Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej:

Ustawa reguluje podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej na terytorium RP oraz zadania organów administracji i władzy w tym zakresie.
Działalność gospodarcza jest to zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż a także działalność zawodowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.
Przepisów ustawy nie stosuje się w  zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego a także wynajmowania przez rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwie rolnych  innych usług związanych z pobytem turystów oraz wyrobów wina przez producentów będących rolnikami wyrabiającymi mniej niż 100 hl wina w ciągu roku gospodarczego.
*Przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba prawna, osoba fizyczna  i jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną, której przypisy przyznają  zdolność prawną-wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Zasady prowadzenia działalności gospodarczej:

Przedsiębiorca może podjąć działalność w dniu złożenia wniosku o wpis do Centralnej  Ewidencji i Informacji o działalności gospodarczej albo po uzyskaniu wpisu do  rejestru przedsiębiorstw  w Krajowym Rejestrze Sądowym.
Przedsiębiorca, który nie zatrudni pracownika  może zawiesić prowadzoną działalność gospodarczą  od 30 dni do 24 miesięcy.
Przedsiębiorca wpisany do rejestru lub ewidencji jest zobowiązany  umieszczać w oświadczeniach pisemnych skierowanych w zakresie swojej działalności do wyznaczonych osób i organów – numer identyfikacji podatkowej (NIP) oraz posługiwać się tym numerem w obrocie prawym i gospodarczym.
Przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą na zasadach uczciwej konkurencji i poszanowania dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów.
Przedsiębiorca jest zobowiązany prowadzić działalność gospodarczą zgodnie z przepisami prawa a w szczególności dotyczące ochrony zagrożenia życia i zdrowia ludzkiego.
Przed wprowadzaniem na terytorium RP nowego towaru przedsiębiorca jest zobowiązany do zawarcia na towarze pisemnych informacji w języku polskim. Jeżeli są w sprzedaży bezpośredniej lub sprzedaży na odległość  jest zobowiązany do umieszczenia w ofercie danych o firmie przedsiębiorcy, numeru NIP oraz adres siedziby przedsiębiorcy.

CEIDG- jest to rejestr przedsiębiorców  będących osobami prawnymi i fizycznymi, prowadzony w systemie teleinformatycznym. Do zadań CEIDG należy:
- ewidencjonowanie przedsiębiorców  będących osobami fizycznymi
- udostępnienie informacji o przedsiębiorcach i innych podmiotach w zakresie wskazanym w ustawie
-  umożliwienie wglądu do danych bezpłatnie udostępnionych przez Centralną Informację Krajowego Rejestru Sądowego
- umożliwienie ustalenia terminu i zakresu zmian wpisów w CEIDG oraz wprowadzającego je organu.
Wnioski o wpis do CEIDG, informacje i inne dane przekazywane są do CEIDG za pośrednictwem formularzy elektronicznych zawieszonych na stronie CEIDG.

Wpisowi do CEIDG podlegają:
- firma przedsiębiorcy i jego nr pesel
- nr identyfikacyjny REGON
- nr NIP
- informacja o obywatelstwie polskim
- adres poczty elektronicznej przedsiębiorcy
-  adres zamieszkania przedsiębiorcy
- data rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej

Roszczenie-  jest to uprawnienie do żądania od oznaczonej  osoby zachowania się w określony sposób. Osobie, której przysługuje roszczenie nosi wierzyciela zaś osoba, na której ciąży obowiązek zadośćuczynienia nosi miano dłużnika.

Umowa sprzedaży:
Jest to umowa cywilnoprawna przenosząca własność rzeczy ze sprzedającego na kupującego. Stroną umowy sprzedaży może być każdy podmiot – osoba fizyczna lub prawna, jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną . Umowa ta jest:
a) konsensualna -  zawiera konsekwencje prawne zdarzenia
b) odpłatna
c)wzajemna
d)zobowiązująca
e)kauzualna
Składa się z takich elementów konstruktywnych jak: określenie stron, określenie przedmiotu świadczeń stron, określenie ceny.
Przedmiotem umowy sprzedaży a więc świadczenia sprzedawcy mogą być:
-rzeczy oznaczone indywidualnie lub tylko co do gatunku
-energie – np. elektryczna, gazowa
-woda
-prawo majątkowe zbywalne
- zespoły rzeczy i praw
Każda ze stron umowy ma swoje obowiązki. Obowiązkiem sprzedawcy jest przeniesienie własności sprzedawanej rzeczy na kupującego oraz wydanie owej rzeczy kupującemu . Natomiast obowiązkiem kupującego jest zapłata ceny w gotówce lub równowartości w gotówce   a także obowiązek odebrania zakupionej rzeczy.
Umowa najmu:
W polskim prawie cywilnym jest to umowa, w której wynajmujący zobowiązuje się oddać przedmiot najmu do użytku najemcy na czas oznaczony lub nieoznaczony w zamian za wynagrodzenie w postaci czynszu płaconego przez najemcę. Przedmiotem najmu mogą być  nieruchomości jak i rzeczy ruchome. Wyłączone z najmu są rzeczy używalne i prawa. Jeśli czas najmu nie jest określony strony mogą wypowiedzieć najem z zachowaniem terminów umownych. Warunki oraz czas płacenia czynszu jest określony w umowie.  Umowa powinna zawierać:
-  datę i miejsce zawarcia umowy
- strony umowy
- opis przedmiotu najmu
- określenie czynszu i sposobu jego płacenia
- zapisy dotyczące innych kosztów związanych z wynajmem
- zapisy dotyczące kaucji
- prawa i obowiązki stron
-  zapisy dotyczące rozwiązania umowy

Umowa użyczenia:
Jest regulowana przez przepisy Kodeksu Cywilnego. Polega na tym, że jedna ze stron – użyczający zapewnia drugiej stronie – biorącemu bezpłatne używanie umówionej rzeczy przez czas  określony lub nieokreślony. Przedmiotem użyczenia może być rzecz ruchoma jak i nieruchoma. Jeżeli sposobu nie określa umowa należy z niej korzystać zgodnie z jej przeznaczeniem i właściwościami. Bez zgody użyczającego  nie można oddać rzeczy użyczonej do używania. Biorący ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy. Biorący jest odpowiedzialny za przypadkową utratę  lub uszkodzenie rzeczy, jeśli:
- używa jej w sposób sprzeczny z umową
- powierza rzecz osobie trzeciej bez umownego upoważnienia
Użyczenie kończy się jeśli:
- minął czas na jaki umowa była zawarta
-biorący zrobił z rzeczy użytek odpowiadający umowie
-  minął czas, w którym biorący mógł zrobić z rzeczy użytek odpowiadający umowie
Użyczający może  żądać zwrotu rzeczy jeśli nie minął czas na jej użyczenie jeżeli:
-  biorący używa rzeczy w sposób  sprzeczny z umową
- oddał rzecz do używania innej osobie
- rzecz jest potrzebna użyczającemu  z przyczyn niedających się przewidzieć w momencie zawarcia umowy.
Umowa zlecenie:
Jest to umowa cywilnoprawna.  Przedmiotem umowy zlecenia jest wykonywanie określonej czynności prawnej, odpłatnie lub  nieodpłatnie. Stronami umowy są dowolne osoby fizyczne lub osoby prawne  pod warunkiem posiadania zdolności do czynności prawnych.  Umowa jest zawierana pomiędzy zleceniodawcą -  zlecającym wykonanie określonej czynności a zleceniobiorcą- wykonującym zlecenie. Jeżeli zlecenie jest nieodpłatne powinno to być zawarte w umowie. Przy braku określenia dokładnego wynagrodzenia należy się wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy, przy ustalaniu, którego bierze się pod uwagę  czas poświęcony na wykonanie zlecenia. W tej umowie ważna jest wykonywania praca, które niekoniecznie musi  prowadzić do określonego rezultatu.
Umowa o dzieło:
Umowa cywilnoprawna.  Przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania określonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Jest umową: zobowiązującą, odpłatną, wzajemną, konsensualną ( zawiera konsekwencje prawne zdarzenia). Warunkiem zaistnienia umowy o dzieło jest określenie w umowie dzieła jakie ma wykonać przyjmujący zlecenie. Wykonawca zobowiązuje się do uzyskania pewnego wyniku swoich działań. Wysokość wynagrodzenia powinna być określona w umowie. Umowa powinna być uwieńczona co do rezultatu jej wykonania.




Dzierżawa:
Reguluje ją kodeks cywilny, przy odpowiednim zastosowaniu przepisów o najmie. Dzierżawa należy do umów nazwanych, dwustronnie zobowiązujących, wzajemnych, konsensualnych – dochodzących do skutku, przez zgodne oświadczenie woli obydwu stron. Stosunek dzierżawy jest podobny do innych stosunków prawnych polegających na korzystaniu z cudzej rzeczy. Od stosunku najmę dzierżawę różni przewidziane wprost przez ustawę uprawnienie dzierżawcy do pobierania pożytków z dzierżawionej rzeczy. Od użyczenia  dzierżawę różni odpłatność.  Z kolei użytkowanie nie jest stosunkiem obligacyjnym,  lecz ograniczonym  prawem rzeczowym. W przypadku kiedy dzierżawca zalega z zapłatą czynszu wydzierżawiający  może wypowiedzieć dzierżawę bez zachowania terminu wypowiedzenia. Jednakże powinien o tym poinformować wydzierżawiającego udzielając mu dodatkowego trzymiesięcznego  terminu na uregulowanie zobowiązań. Jeżeli w umowie dzierżawy nie przewidziano terminu wypowiedzenia można ją wypowiedzieć na sześć miesięcy na przód przed upływem roku dzierżawnego, w przypadku dzierżawy gruntów rolnych termin ten wynosi rok.

Leasing:
Jest to jeden ze stosunków cywilnoprawnych. W ramach leasingu jedna ze stron umowy –finansujący czyli leasingujący przekazuje drugie stronie czyli korzystającemu – leasingobiorcy prawo do korzystania z określonej rzeczy na pewien uzgodniony w umowie leasingu okres w zamian za ustalone ratalne opłaty.
Korzyści płynące z leasingu do leasingobiorcy:
- niewielkie zaangażowanie własnego kapitału
- optymalizacja obciążeń podatkowych
- możliwość rozliczenia podatku VAT
Umowa leasingu powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności. Biorąc pod uwagę liczbę stron biorących udział w transakcji leasingowej, wyróżnia się:
- leasing bezpośredni, gdy producent zawiera umowę bezpośrednio z użytkownikiem
- leasing pośredni, gdy w transakcji uczestniczą więcej niż dwie strony
Za użytkowanie obiektu leasingobiorca płaci w określonych terminach raty leasingowe składające się z dwóch: składnika  kapitałowego,  który odzwierciedla wartość użytkowanego obiektu oraz składnika odsetkowego stanowiącego wynagrodzenie dla leasingodawcy.