ustawa o PRM, Ratownictwo medyczne, ratownictwo medyczne(1)

©Kancelaria Sejmu
s. 1/30
USTAWA
z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym
1)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
W celu realizacji zadań państwa polegających na zapewnieniu pomocy każdej osobie
znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego tworzy się system Pań-
stwowe Ratownictwo Medyczne, zwany dalej „systemem”.
Art. 2.
1. Ustawa określa zasady organizacji, funkcjonowania i finansowania systemu oraz
zasady zapewnienia edukacji w zakresie udzielania pierwszej pomocy.
2. W ramach systemu działają:
1) organy administracji rządowej właściwe w zakresie wykonywania zadań
systemu,
2) jednostki systemu, o których mowa w art. 32 ust. 1
–zapewniające utrzymanie gotowości ludzi, zasobów i jednostek organizacyj-
nych.
3. Z systemem współpracują jednostki, o których mowa w art. 15.
Art. 3.
Opracowano na pod-
stawie: Dz. U. z 2006
r. Nr 191, poz. 1410,
z 2007 r. Nr 89, poz.
590, Nr 166, poz.
1172, z 2008 r. Nr 17,
poz. 101, Nr 237, poz.
1653, z 2009 r. Nr 11,
poz. 59, Nr 122, poz.
1007, z 2010 r. Nr
107, poz. 679, z 2010
r. Nr 219, poz. 1443.
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) dysponent jednostki – zakład opieki zdrowotnej, w którego skład wchodzi
jednostka systemu, o której mowa w art. 32 ust. 1;
2) kwalifikowana pierwsza pomoc – czynności podejmowane wobec osoby w
stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego przez ratownika, o którym mowa w
art. 13 ust. 1;
3) lekarz systemu – lekarz posiadający tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny
ratunkowej albo lekarz, który ukończył co najmniej drugi rok specjalizacji
w dziedzinie medycyny ratunkowej, z zastrzeżeniem art. 57;
1)
Niniejszą ustawą zmienia się ustawy: ustawę z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożaro-
wej, ustawę z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, ustawę z dnia 5 grudnia 1996
r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, ustawę z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogo-
wym, ustawę z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej i ustawę z dnia 27 sierpnia 2004
r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
2011-01-03
©Kancelaria Sejmu
s. 2/30
4) medyczne czynności ratunkowe – świadczenia opieki zdrowotnej w rozu-
mieniu przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, udzielane przez jednostkę systemu, o której mowa w
art. 32 ust. 1 pkt 2, w warunkach pozaszpitalnych, w celu ratowania osoby
w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego;
5) miejsce zdarzenia – miejsce, w którym nastąpiło zdarzenie powodujące stan
nagłego zagrożenia zdrowotnego, i obszar, na który rozciągają się jego
skutki;
6) pielęgniarka systemu – pielęgniarkę posiadającą tytuł specjalisty lub specja-
lizującą się w dziedzinie pielęgniarstwa ratunkowego, anestezjologii i inten-
sywnej opieki, chirurgii, kardiologii, pediatrii, a także pielęgniarkę posiada-
jącą ukończony kurs kwalifikacyjny w dziedzinie pielęgniarstwa ratunko-
wego, anestezjologii i intensywnej opieki, chirurgii, kardiologii, pediatrii
oraz posiadającą co najmniej 3-letni staż pracy w oddziałach tych specjalno-
ści, oddziałach pomocy doraźnej, izbach przyjęć lub pogotowiu ratunko-
wym;
7) pierwsza pomoc – zespół czynności podejmowanych w celu ratowania oso-
by w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego wykonywanych przez osobę
znajdującą się w miejscu zdarzenia, w tym również z wykorzystaniem wy-
robów medycznych i wyposażenia wyrobów medycznych, w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U.
Nr 107, poz. 679), oraz produktów leczniczych wydawanych bez przepisu
lekarza dopuszczonych do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
8) stan nagłego zagrożenia zdrowotnego – stan polegający na nagłym lub
przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogarszania
zdrowia, którego bezpośrednim następstwem może być poważne uszkodze-
nie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała lub utrata życia, wymagający
podjęcia natychmiastowych medycznych czynności ratunkowych i leczenia;
9) szpitalny oddział ratunkowy – komórkę organizacyjną szpitala w rozumie-
niu przepisów o zakładach opieki zdrowotnej, stanowiącą jednostkę syste-
mu, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 1, udzielającą świadczeń opieki
zdrowotnej osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, spełniającą
wymagania określone w ustawie;
10) zespół ratownictwa medycznego – jednostkę systemu, o której mowa w art.
32 ust. 1 pkt 2, podejmującą medyczne czynności ratunkowe w warunkach
pozaszpitalnych, spełniającą wymagania określone w ustawie;
11) centrum urazowe - wydzieloną funkcjonalnie część szpitala, w rozumieniu
przepisów o zakładach opieki zdrowotnej, w którym działa szpitalny oddział
ratunkowy, w której to części specjalistyczne oddziały są powiązane ze sobą
organizacyjnie oraz zakresem zadań, w sposób pozwalający na szybkie dia-
gnozowanie i leczenie pacjenta urazowego, spełniającą wymagania określo-
ne w ustawie;
12) pacjent urazowy – osobę w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego spowo-
dowanego działaniem czynnika zewnętrznego, którego następstwem są
ciężkie, mnogie lub wielonarządowe obrażenia ciała;
13) obszar działania – obszar działania zespołu ratownictwa medycznego, okre-
ślony w sposób zapewniający realizację parametrów czasów dotarcia, o któ-
rych mowa w art. 24, w ramach którego zespół ten będzie dysponowany na
miejsce zdarzenia w pierwszej kolejności;
2011-01-03
©Kancelaria Sejmu
s. 3/30
14) rejon operacyjny – rejon określony w wojewódzkim planie działania syste-
mu, obejmujący co najmniej jeden obszar działania.
Art. 4.
Kto zauważy osobę lub osoby znajdujące się w stanie nagłego zagrożenia zdrowot-
nego lub jest świadkiem zdarzenia powodującego taki stan, w miarę posiadanych
możliwości i umiejętności ma obowiązek niezwłocznego podjęcia działań zmierzają-
cych do skutecznego powiadomienia o tym zdarzeniu podmiotów ustawowo powoła-
nych do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.
Art. 5.
1. Osoba udzielająca pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz
podejmująca medyczne czynności ratunkowe korzysta z ochrony przewidzianej
w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z
późn. zm.
2)
) dla funkcjonariuszy publicznych.
2. Osoba, o której mowa w ust. 1, może poświęcić dobra osobiste innej osoby, inne
niż życie lub zdrowie, a także dobra majątkowe w zakresie, w jakim jest to nie-
zbędne dla ratowania życia lub zdrowia osoby znajdującej się w stanie nagłego
zagrożenia zdrowotnego.
Art. 6.
1. Osobie, która poniosła szkodę na mieniu powstałą w następstwie udzielania
przez nią pierwszej pomocy, przysługuje roszczenie o naprawienie tej szkody od
Skarbu Państwa reprezentowanego przez wojewodę właściwego ze względu na
miejsce powstania szkody.
2. Naprawienie szkody, o którym mowa w ust. 1, obejmuje szkodę rzeczywistą.
3. Naprawienie szkody, o którym mowa w ust. 1, nie przysługuje, jeżeli szkoda
powstała wyłącznie z winy osoby, o której mowa w ust. 1, lub osoby trzeciej, za
którą Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności.
4. W zakresie nieuregulowanym w ust. 1-3 do naprawienia szkody, o którym mowa
w ust. 1, stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywil-
ny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.
3)
).
2)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 128, poz. 840, z 1999 r. Nr
64, poz. 729, Nr 83, poz. 931, z 2000 r. Nr 48, poz. 548, Nr 93, poz. 1027, Nr 116, poz. 1216, z
2001 r. Nr 98, poz. 1071, z 2003 r. Nr 111, poz. 1061, Nr 121, poz. 1142, Nr 179, poz. 1750, Nr
199, poz. 1935, Nr 228, poz. 2255, 2004 r. Nr 25, poz. 219, Nr 69, poz. 626, Nr 93, poz. 889, Nr
243, poz. 2426, z 2005 r. Nr 86, poz. 732, Nr 90, poz. 757, Nr 132, poz. 1109, Nr 163, poz. 1363, Nr
178, poz. 1479 i Nr 180, poz. 1493 oraz z 2006 r. Nr 190, poz. 1409.
3)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1971 r. Nr 27, poz. 252, z 1976 r. Nr 19,
poz. 122, z 1982 r. Nr 11, poz. 81, Nr 19, poz. 147, Nr 30, poz. 210, z 1984 r. Nr 45, poz. 242, z
1985 r. Nr 22, poz. 99; z 1989 r. Nr 3, poz. 11, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, Nr 55, poz. 321, Nr 79,
poz. 464, z 1991 r. Nr 107, poz. 464, Nr 115, poz. 496, z 1993 r. Nr 17, poz. 78, z 1994 r. Nr 27,
poz. 96, Nr 85, poz. 388, Nr 105, poz. 509, z 1995 r. Nr 83, poz. 417, z 1996 r. Nr 114, poz. 542, Nr
139, poz. 646, Nr 149, poz. 703, z 1997 r. Nr 43, poz. 272, Nr 115, poz. 741, Nr 117, poz. 751, z
1998 r. Nr 106, poz. 668, Nr 117, poz. 758, z 1999 r. Nr 52, poz. 532, z 2000 r. Nr 22, poz. 271, Nr
74, poz. 855 i 857, Nr 88, poz. 983, Nr 114, poz. 1191, z 2001 r. Nr 11, poz. 91, Nr 71, poz. 733; Nr
130, poz. 1450, Nr 145, poz. 1638 z 2002 r. Nr 113, poz. 984, Nr 141, poz. 1176, z 2003 r. Nr 49,
poz. 408, Nr 60, poz. 535, Nr 64, poz. 592, Nr 124, poz. 1151, z 2004 r. Nr 91, poz. 870, Nr 96, poz.
959, Nr 162, poz. 1692, Nr 172, poz. 1804, Nr 281, poz. 2783, z 2005 r. Nr 48, poz. 462, Nr 157,
poz. 1316, Nr 172, poz. 1438 oraz z 2006 r. Nr 133, poz. 935 i Nr 164, poz. 1166.
2011-01-03
©Kancelaria Sejmu
s. 4/30
Art. 7.
(uchylony).
Art. 8.
1. Podstawa programowa, o której mowa w art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7
września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.
4)
), uwzględnia edukację w zakresie udzielania pierwszej pomocy.
2. Zajęcia edukacyjne w zakresie udzielania pierwszej pomocy są realizowane z
udziałem:
1) lekarzy systemu,
2) pielęgniarek systemu,
3) ratowników medycznych
- którzy otrzymują wynagrodzenie według stawki godzinowej na podstawie
umowy cywilnoprawnej.
3. Wysokość stawki godzinowej dla lekarzy systemu, pielęgniarek systemu oraz ra-
towników medycznych, biorących udział w zajęciach edukacyjnych w zakresie
udzielania pierwszej pomocy ustala dyrektor szkoły w ramach posiadanych śro-
dów finansowych, z tym że wysokość tej stawki nie może być niższa niż wyso-
kość stawki godzinowej dla nauczyciela posiadającego stopień nauczyciela kon-
traktowego oraz tytuł zawodowy magistra z przygotowaniem pedagogicznym,
realizującego tygodniowy obowiązkowy wymiar godzin, określony w art. 42 ust.
3 lp. 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97, poz. 674 i Nr 170, poz. 1218) ustalonej na podstawie przepisów, o któ-
rych mowa w art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczycie-
la.
4. Zajęcia edukacyjne w zakresie udzielania pierwszej pomocy mogą być realizo-
wane przez nauczycieli posiadających odpowiednie przygotowanie.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw oświaty i wychowania, określi, w drodze rozporządzenia, zakres wie-
dzy i umiejętności niezbędnych do prowadzenia zajęć edukacyjnych w zakresie
udzielania pierwszej pomocy, tryb ich nabywania oraz wzór zaświadczenia po-
twierdzającego posiadanie przygotowania do prowadzenia zajęć w zakresie
udzielania pierwszej pomocy, mając na celu zapewnienie właściwej ich realiza-
cji.
Art. 9.
Ustanawia się dzień 13 października Dniem Ratownictwa Medycznego.
Rozdział 2
Ratownicy medyczni i ratownicy
Art. 10.
Zawód ratownika medycznego może wykonywać osoba, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
4)
Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 273, poz.
2703 i Nr 281, poz. 2781, z 2005 r. Nr 17, poz. 141, Nr 94, poz. 788, Nr 122, poz. 1020, Nr 131,
poz. 1091, Nr 167, poz. 1400 i Nr 249, poz. 2104 oraz z 2006 r. Nr 144, poz. 1043.
2011-01-03
 ©Kancelaria Sejmu
s. 5/30
2) posiada stan zdrowia pozwalający na wykonywanie tego zawodu;
3) wykazuje znajomość języka polskiego w stopniu wystarczającym do wyko-
nywania tego zawodu;
4) spełnia następujące wymagania:
a) ukończyła studia wyższe na kierunku (specjalności) ratownictwo me-
dyczne lub
b) ukończyła publiczną szkołę policealną lub niepubliczną szkołę police-
alną o uprawnieniach szkoły publicznej i posiada dyplom potwierdzają-
cy uzyskanie tytułu zawodowego „ratownik medyczny”, lub
c) posiada dyplom wydany w państwie innym niż: państwo członkowskie
Unii Europejskiej, Konfederacja Szwajcarska lub państwo członkow-
skie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strona
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, uznany w Rzeczypo-
spolitej Polskiej za równoważny z dyplomem uzyskiwanym w Rzeczy-
pospolitej Polskiej, potwierdzającym tytuł zawodowy ratownika me-
dycznego, lub
d) posiada kwalifikacje do wykonywania zawodu ratownika medycznego
nabyte w państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji
Szwajcarskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym, uznane w Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z ustawą z
dnia 26 kwietnia 2001 r. o zasadach uznawania nabytych w państwach
członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawo-
dów regulowanych (Dz. U. Nr 87, poz. 954, z późn. zm.
5)
).
Art. 11.
1. Wykonywanie zawodu ratownika medycznego polega na:
1) zabezpieczeniu osób znajdujących się w miejscu zdarzenia oraz podejmo-
waniu działań zapobiegających zwiększeniu liczby ofiar i degradacji środo-
wiska;
2) dokonywaniu oceny stanu zdrowia osób w stanie nagłego zagrożenia zdro-
wotnego i podejmowaniu medycznych czynności ratunkowych;
3) transportowaniu osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego;
4) komunikowaniu się z osobą w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego i
udzielaniu jej wsparcia psychicznego w sytuacji powodującej stan nagłego
zagrożenia zdrowotnego;
5) organizowaniu i prowadzeniu zajęć z zakresu pierwszej pomocy, kwalifi-
kowanej pierwszej pomocy oraz medycznych czynności ratunkowych.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegó-
łowy zakres medycznych czynności ratunkowych, które mogą być podejmowane
przez ratownika medycznego, w tym pod nadzorem lekarza systemu, kierując się
zakresem wiedzy i umiejętności nabytych w ramach kształcenia przeddyplomo-
wego i podyplomowego.
5)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 71, poz. 655, z 2003 r. Nr
190, poz. 1864, z 2004 r. Nr 96, poz. 959 oraz z 2006 r. Nr 12, poz. 62.
2011-01-03
 

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

alter.htw.pl