|
Nie obrażaj więc mojej inteligencji poprzez czynione na pokaz zaniżanie własnej.
11.Relacje między układem satelitarnym a układami państwowymi 65 i 2000 Zasadnicza różnica pomiędzy tymi układami wynika z tego, że układ satelitarny jest układem trójwymiarowym kartezjańskim (X,Y,Z), a układ stosowany na mapach posiada tylko dwa wymiary płaskie x,y lub krzywoliniowe B i L. Trzecia wielkość - wysokość h punktu wynikająca z rzeźby terenu jest współrzędną "oderwaną" od dwóch pozostałych x i y. Schemat pierwszy zapewnia wystarczającą dokładność obliczeń pod warunkiem znajomości dokładnych parametrów transformacji siedmioparametrowej; w przypadku transformacji na płaszczyźnie wyniki nie będą posiadały pełnej dokładności, ponieważ współrzędne płaskie są określane na dwóch różnych płaszczyznach nierównoległych. Dokładność takiej transformacji będzie uzależniona od wielkości obszaru, na którym będą położone wyznaczane punkty. Pełną dokładność obliczenia współrzędnych (od współrzędnych WGS84 do '65 i h) może zapewnić program TRANSGPS prof. I. Gajderowicza. Program ten oblicza parametry transformacji dla obszaru danej sieci punktów zawierającej punkty łączne, tzn. takie, które posiadają: 1. współrzędne x,y w układzie "65" oraz wysokości w stosowanym układzie wysokości, 2. współrzędne X,Y,Z w układzie satelitarnym WGS84, uzyskane w wyniku wyrównania sieci satelitarnej
10.Ogólny opis działania GPS lub Glonass GLONASS- obecnie , obejmujący swoim zasięgiem całą kulę ziemską. Podobnie jak jest , czyli pozycja jest wyznaczana w punkcie przecięcia czterech o promieniach obliczonych na podstawie czasu sygnału i środkach znanych z depesz nawigacyjnych wysyłanych przez satelity. Satelity GLONASS są równomiernie rozmieszczone na 3 orbitach nachylonych pod kątem 64 stopni do płaszczyzny równika, na wysokości 19 tys. kilometrów i obiegają Ziemię co 11 godzin i 16 minut. Z każdego miejsca globu zawsze widać nad horyzontem przynajmniej 4 satelity, podczas gdy do ustalenia pozycji niezbędne są trzy. GLONASS jest skonstruowany podobnie do GPS-u. Do ustalania pozycji tak samo mierzy czas dotarcia do odbiornika sygnału wysłanego z satelity. Dzięki znacznikowi czasowemu, który pochodzi z zegarów atomowych na satelicie, odbiornik może policzyć opóźnienie, z jakim dotarł sygnał. Znając szybkość rozchodzenia się fal elektromagnetycznych w pobliżu Ziemi (z uwzględnieniem poprawek związanych z wpływem grawitacyjnym naszej planety oraz zakłóceniami atmosferycznymi), oblicza dystans, jaki dzieli go od satelity. Znając położenie własne wobec trzech satelitów, odbiornik może obliczyć swoją pozycję geograficzną
Matematyczna transformacja do układu wysokościowego Metoda wymaga wykonania dodatkowych pomiarów GPS na punktach o wysokościach odniesionych do określonego, jednolitego układu wysokościowego, np. układu wysokości normalnych Kronsztad '86. Znajomość odstępów geoidy od elipsoidy nie jest wymagana. Metoda polega na matematycznej transformacji różnic wysokości elipsoidalnych wyznaczonych techniką GPS na powierzchnię odniesienia systemu wysokościowego. Nie jest to metoda precyzyjna, jej dokładność zależy od dokładności wysokości punktów nawiązania wysokościowego oraz od lokalnego przebiegu geoidy na obszarze zawierającym nowo wyznaczane punkty. Eksperymenty pomiarowo-obliczeniowe pozwoliły uzyskać dokładność l cm dla punktów położonych w obszarze 30x50 km.
5.Metody wyznaczania wysokości normalnej z pomiarów satelitarnych (to chyba jest transformacja matematyczna i geoida) Geoida- Ze względu na rodzaj wykorzystywanych danych metody wyznaczenia geoidy można podzielić na: - grawimetryczne (wykorzystujące informacje o rozkładzie anomalii przyspieszenia siły ciężkości), - astronomiczno-grawimetryczne (wykorzystujące oprócz danych grawimetrycznych wyniki wyznaczenia długości i szerokości astronomicznej), - interpolacyjne (wykorzystujące wyniki pomiarów satelitarnych GPS i niwelacyjnych), - łączne (wykorzystujące wyniki różnych pomiarów: grawimetrycznych, geodezyjno-topograficznych i satelitarnych GPS). Obliczanie wysokości ortometrycznej lub normalnej przy wykorzystaniu znanych wartości N Jeżeli w danej sieci jeden z punktów (punkt odniesienia), najczęściej położony centralnie w sieci, jest przyjmowany jako stały, to cała sieć jest przesunięta równolegle o wielkość błędu bezwzględnego wyznaczenia tego punktu. Zazwyczaj jest to błąd rzędu ok. 20—30 m (wynik obliczenia współrzędnych na podstawie pomiaru pseudoodległości).Gdy w trakcie wyrównania sieci punktowi odniesienia nada się nową wysokość, odniesioną do państwowego układu wysokościowego (układ wysokości normalnych), wówczas punkty danej sieci zostaną odniesione nie do elipsoidy przesuniętej równolegle do elipsoidy WGS84 o wielkość błędu AH w danym punkcie, ale do prawie geocentrycznej elipsoidy WGS84. Punktowi odniesienia należy również nadać dwie pozostałe współrzędne (B i L), odniesione do rzeczywistej elipsoidy WGS84. Duże błędy współrzędnych B i L, wynikające z tych przyczyn co błędy wysokości, spowodują przesunięcie poziome sieci w stosunku do geoidy. Może to przyczynić się do błędnego określenia wysokości elipsoidalnych punktów, ponieważ krzywizna elipsoidy zmienia się wraz ze zmianą szerokości geodezyjnej
Ekstrapolacja lub interpolacja wysokości między dwoma punktami Przejście z wysokości elipsoidalnych do normalnych można także zrealizować poprzez ekstrapolację i interpolację. Metody te służą do określania odstępu quasi-geoidy od elipsoidy n podstawie pomiarów satelitarnych wykonywanych na punktach o znanych wysokościach normalnych. W metodzie ekstrapolacji wymagany jest pomiar technikami satelitarnymi jednego punktu A o znanej wysokości normalnej. Dla każdego z wyznaczanych punktów Bi oblicza się różnicę wysokości elipsoidalnych względem punktu odniesienia A. Metoda interpolacji wymaga wykonania pomiarów satelitarnych na dwóch lub więcej punktach o znanych wysokościach normalnych. Warunkiem stosowania tej metody jest, aby punkty wyznaczane znajdowały się wewnątrz figury, której wierzchołkami są punkty nawiązania wysokościowego. Metoda ta jest dokładniejsza od ekstrapolacji.
|
Menu
|