|
Nie obrażaj więc mojej inteligencji poprzez czynione na pokaz zaniżanie własnej.
Mit – z reguły określa się nim opowieść o bogach, herosach i bohaterach greckich; z języka greckiego mythos oznacza opowieść.
Może on pełnić funkcję: 2. Organizującą człowiekowi wyobrażenie o świecie tj. interpretującą zjawiska przyrodnicze, społeczne (również w kontekście danej tradycji i kultury). Najważniejsze informacje o mitach z tekstów: - „Badanie mitów prowadzi nas do wniosków wzajemnie sprzecznych.” (s.209, Struktura mitów). -> oznacza to, że w micie każda sytuacja może mieć miejsce, następstwo zdarzeń nie zawsze podporządkowane jest regule logiki czy zasadzie ciągłości. Co ciekawe, „mity powtarzają się wraz z tymi samymi cechami, a często również z tymi samymi szczegółami, na bardzo różnych obszarach.” W tym momencie nasuwa się pytanie o podobieństwo mitów, w różnych regionach świata. Czy jest to przypadek, czy drzemiąca w człowieku pewnego rodzaju zakodowana forma? W języku naukowym nazywa się to zjawisko antynomią (szczególny rodzaj sprzeczności) i leży ona u podstawy natury mitu. Antynomia ta podobna jest do tej napotkanej przez naukowców, przy próbie badania dźwięków w różnych językach: idea była taka, że te same dźwięki powtarzające się w różnych językach posiadają te same lub zbliżone znaczenie. Było to błędne założenie, które rozwiązano dostrzegając sprzeczność w interpretacjach. Tym sposobem, metodą tzw. prób i błędów doszli do rozwiązania problemu podobieństwa dźwięków.
Mit przede wszystkim, jest słowem. Jego pochodzenie wywodzi się z przekazów ustnych, więc na przestrzeni setek lat, zmieniały się niektóre elementy poszczególnych mitów. Mimo tego, każdy zachowuje swój unikatowy sens i znaczenie. - słowo, jako element mowy wymaga jednak specjalnych warunków, aby mogło stać się mitem. Musi stanowić system porozumiewania się, zawierać w sobie komunikat. Komunikat ten nie jest wyrażany przez swój przedmiot wypowiedzi, ale przez sposób jego wypowiadania. Czyli mit jest jednocześnie w języku, i poza nim. Mit, jako mowa, stworzony jest, przez tzw. wielkie jednostki konstytutywne, czyli mitemy. Istnieją one na poziomie zdania i zachodzą między nimi pewnego rodzaju relacje, które połączone w różnego rodzaju kombinacje posiadają funkcję. Brak jakiejkolwiek z nich oznaczałby, że mit nie byłby mitem. To z kolei świadczy o tym, że każdy mit należy analizować niezależnie. - teoretycznie wszystko może być mitem, ponieważ każdy element świata przedstawionego może być wyrażony przez społeczeństwo w postaci mowy. - sposób kreowania mitu: historia, w szczególności ludzka, oddziałuje na człowieka zmuszając go niejako do przemienienia rzeczywistości w słowo -> ”mit jest słowem wybranym przez historię: nie mógłby się wyłonić z samej natury rzeczy.” - „mitu nie da się zdefiniować ani przez przedmiot, ani przez materię, bo dowolna materia może być arbitralnie obdarzona znaczeniem” Mit, jako system semiologiczny (semiologia – nauka oscylująca na pograniczu filozofii, językoznawstwa, logiki, teorii informacji i humanistyki, w której głównym przedmiotem zainteresowań jest znak, jego własności i funkcje)
- mitologia, jako fragment nauki o znakach - semiologia zakłada istnienie stosunku pomiędzy dwoma terminami signifant (ciąg głosek lub znaków graficznych-czyli potocznie mówiąc słowo pisane lub mówione) i signifie (to, co mamy na myśli, kiedy wypowiadamy jakieś słowo, czyli znaczenie jakie nadajemy signifant). Mit, jako przedmiot badań semiologów zawiera w sobie signifant i signife tworzącymi stosunek między sobą: 1. signifiant 2. signifie 3. znak – sens I. SIGNIFIANT-forma
II. SIGNIFIE-pojęcie
III. ZNAK-znaczenie Dwa systemy semiologiczne: językowy (1, 2, 3) i sam mit (I, II, III). Pierwszy, autor nazywa językiem-przedmiotem, drugi metajęzykiem obecnym jedynie w micie. Ważne jest dostrzeżenie zależności, że to, co w systemie językowym stanowi znak, w systemie mitu staje się formą. Mit stanowi „nadjęzyk” w stosunku do zwykłego języka określanego zwykłym systemem znaków. Signifiant w strukturze mitu ma dwuznaczne znaczenie: jest jednocześnie sensem i formą. Jako sens, jest już kompletny, zakłada jakąś wiedzę, układ odniesienia złożony z faktów, idei, decyzji. Stając się formą, sens staje się zubożały, jednakże nie znika całkowicie. „Będzie dla formy jakby podręcznym zapasem historii”, jednakże niedominującym elementem. Ta dziwna zależność między sensem, a formą, z której teoretycznie jedno wyklucza drugie – ale w praktyce niekoniecznie, definiuje właśnie mit. Signifie może zawierać w sobie jeden lub wiele signifiants, zarówno w systemie językowym, jaki i mitologicznym. |
Menu
|