ust, WSAP Ostrołęka, II Rok

1.      Pojęcie i istota Samorządu Terytorialnego

Samorząd terytorialny stanowi wyodrębniony w strukturze państwa. powstały z mocy prawa związek lokalnego społeczeństwa (korporacja,), powołany do samodzielnego wykonywania administracji publicznej, wyposażony w materialne środki umożliwiające realizację nałożonych na nie zadań. Jest  to forma zdecentralizowanej władzy publicznej. Ogół mieszkańców jednostek zasadniczego podziału terytorialnego stanowi z mocy prawa wspólnotę samorządowa. Istota samorządu jest to że zarządza sprawami publicznymi przez samych zainteresowanych.

Osobowość publiczne - prawna samorządu to wykonywanie zadań we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. Jednostki samorządu terytorialnego posiadają osobowość prawną. Przysługują im prawo własności i inne prawa majątkowe. Samodzielność JST podlega ochronie sadowej. Wyróżnia się 3 szczeble samorządu terytorialnego : gmina, powiat, województwo.

2.      Cechy Samorządu terytorialnego

ü      korporacyjny charakter samorządu ( polega to na zabezpieczeniu określonym grupom społecznym - w drodze przepisów prawnych - prawa do zarządzania ich sprawami);

ü      obligatoryjny udział w wykonywaniu samorządu ( członkiem korporacji samorządowej staje się z mocy ustawy, a nie na podstawie własnego aktu woli );

ü      samorząd i jego organy wykonują zadania z zakresu administracji publicznej;

ü      samorząd jest strukturą zdecentralizowaną, nadzór nad działalnością samorządu jest możliwy jedynie w formach określonych ustawą i nie naruszających zakresu przyznanej samodzielności w działaniu

3.      Formy demokracji bezpośredniej

l
lreferendum, inicjatywa ludowa, llweto ludowe,llkonsultacja ludowa, llzgromadzenie ludowel
l

4.      Konsultacje społeczne

Instytucja .Polega na wyrażeniu przez członków zbiorowości opinii w przedstawionej sprawie. Tworzy się w ten sposób dwustronna relacja, powstająca z inicjatywy administracji państwowej. W odróżnieniu od referendum wyniki konsultacji nie sa wiążące dla organów władzy publicznej.

5.      Zasada pomocniczości

Zasada pomocniczości (inaczej zasada ) - jedna z najważniejszych zasad , która sprowadza się on do poglądu, że obowiązkiem społeczności jest wspomaganie jej części składowych w naturalnym rozwoju. Istotnym założeniem jest zakres tej pomocy: społeczność nie może ingerować w sprawy, z którymi poszczególne jednostki są w stanie poradzić sobie same, lecz jedynie tam, gdzie pomoc jest niezbędna. Kluczową rolę zasada subsydiarności odgrywa w , gdzie oznacza ona wyważenie pomiędzy a . Wyrazem zasady pomocniczości w stosunkach międzynarodowych był w z roku, na mocy którego określono, że ma prawo działać tylko w interesie wszystkich państw wspólnoty i tylko w takich przypadkach, gdy dany kraj nie jest w stanie samodzielnie zrealizować postawionego zadania. Zasada pomocniczości wymieniona jest w Preambule jako zasada, na której oparte są prawa opisane w Konstytucji RP.