|
Nie obrażaj więc mojej inteligencji poprzez czynione na pokaz zaniżanie własnej.
psz.pl - Portal Spraw Zagranicznych
System polityczny Włoch Autor: Marta Cie¶likowska 08.04.2005. 2 czerwca 1946 r., na podstawie przeprowadzonego referendum, Włochy stały siê republik±. W nastêpstwie tego zostało wybrane tak¿e Zgromadzenie Konstytucyjne, które przygotowało projekt nowej konstytucji. Weszła ona w ¿ycie 1 stycznia 1948 roku. Przy pracach nad konstytucj± siły polityczne ł±czył negatywny stosunek do przeszło¶ci politycznej kraju i chêæ odciêcia siê od przedwojennej przeszło¶ci. Du¿y nacisk poło¿ono na poszukiwanie takich rozwi±zañ, które zapewniłyby w pełni demokratyczny ustrój pañstwa i szereg gwarancji konstytucyjnych (szczegółowe uregulowanie praw i wolno¶ci obywatelskich, zapewnienie społeczeñstwu udziału w kierowaniu sprawami pañstwa). Konstytucja włoska nale¿y do tzw. konstytucji sztywnych, to znaczy ¿e zmiana jej jest du¿o trudniejsza ni¿ zwykłych ustaw. Charakter tej konstytucji i jej ducha okre¶la jedno z wa¿niejszych postanowieñ, które mówi: "Włochy s± republik± demokratyczn± opart± na pracy". System ustrojowy Rz±dy parlamentarne, z przesuniêciem w stronê parlamentarno-gabinetowych. Parlament dokonuje wyboru głowy pañstwa, ten z kolei powołuje rz±d. Rz±d dla legalizacji swojego działania potrzebuje zaufania obu izb parlamentu - po uzyskaniu wotum zaufania działa samodzielnie, ale ponosi odpowiedzialno¶æ polityczn± przed obiema izbami. Prezydent sprawuje swoje funkcje poprzez akty wymagaj±ce kontrasygnaty odpowiedniego ministra. We Włoszech wystêpuje bikameralizm, przy czym obie izby parlamentu s± równe wobec siebie. Pañstwo ma charakter unitarny, jest podzielone na 20 regionów, 103 prowincje i 8100 gmin. Wystêpuje jednak znaczna decentralizacja władzy - poparcie dla autonomii lokalnej, szeroka decentralizacja administracji. Głowa pañstwa Obecnie, od 1999, prezydentem jest Carlo Azeglio Ciampi (ur. XII 1920). Prezydent jest wybierany przez przedstawicieli narodu. Jest organem władzy jednoosobowym, apolitycznym i bezstronnym, pełni funkcje gwarancyjne i kontrolne, czuwa nad przestrzeganiem konstytucji, spełnia rolê arbitra miêdzy partiami. Prezydent uto¿samia "jedno¶æ narodow±". Prezydenta wybiera parlament na wspólnym posiedzeniu obu izb z udziałem po 3 reprezentantów z 19 regionów i jeden przedstawiciel Valle d'Aosta. Wymagana wiêkszo¶æ kwalifikowana wynosi 2/3 głosów, po trzecim głosowaniu wystarczy ju¿ wiêkszo¶æ bezwzglêdna. Kadencja wynosi 7 lat, z mo¿liwo¶ci± jednej reelekcji. Funkcji prezydenta nie mo¿na ł±czyæ z innym stanowiskiem pañstwowym ani z mandatem parlamentarnym. Po upływie kadencji prezydent staje siê do¿ywotnim senatorem Republiki. Prezydent nie ponosi odpowiedzialno¶ci politycznej przed parlamentem, a jego akty wymagaj± Utworzono 20 May, 2008, 18:28 psz.pl - Portal Spraw Zagranicznych kontrasygnaty odpowiedniego ministra. Prezydent ponosi odpowiedzialno¶æ konstytucyjn± , mo¿e byæ postawiony w stan oskar¿enia przez obie izby parlamentu bezwzglêdn± wiêkszo¶ci± głosów; wniosek rozpatruje S±d Konstytucyjny przy udziale 16 członków spełniaj±cych warunki wybieralno¶ci do Senatu, powołanych z listy ustalanej raz na 9 lat przez parlament. Kompetencje głowy pañstwa: zarz±dzanie wyborów do parlamentu, zwoływanie pierwszego posiedzenia izb, kierowanie orêdzi do izb, zwoływanie izb na sesje nadzwyczajne, promulgowanie ustaw, stosowanie weta ustawodawczego, prawo rozwi±zywania jednej lub obu izb parlamentu, powoływanie premiera, ogłaszanie dekretów z moc± ustawy, ratyfikowanie traktatów miêdzynarodowych, zwierzchno¶æ nad siłami zbrojnymi, przewodniczy Najwy¿szej Radzie Obrony, ma prawo łaski, przewodniczy Najwy¿szej Radzie S±downictwa, mianuje 5 sêdziów S±du Konstytucyjnego oraz członków regionalnych trybunałów administracyjnych. Prezydentem zostaje zwykle wybitny polityk, o du¿ym autorytecie, potrafi±cy skonsolidowaæ i godnie reprezentowaæ naród; urz±d prezydenta cieszy siê du¿ym autorytetem w społeczeñstwie (Pertini, Scalfaro, Ciampi). Prezydenci i lata sprawowania urzêdu: Enrico de Nicola 1946-1948 Luigi Einaudi 1948-1955 Giovanni Gronchi 1955-1962 Antonio Segni 1962-1964 Giuseppe Saragat 1964-1971 Givanni Leone 1971-1978 Sandro Pertini 1978-1985 Francesco Cossiga 1985-1992 Oscar Luigi Scalfaro 1992-1999 Carlo Azeglio Ciampi 1999- Parlament Parlament składa siê z Izby Deputowanych (630 deputowanych) i Senatu (315 senatorów, byli prezydenci i 5 do¿ywotnich senatorów mianowanych przez prezydenta). Obie izby pochodz± z wyborów powszechnych i bezpo¶rednich, w ordynacji mieszanej. Deputowani i senatorowie posiadaj± immunitet materialny i formalny. W parlamencie mog± byæ tworzone komisje, jako organy pomocnicze (obecnie działa w ka¿dej z izb po 13 komisji). Od 1963 r. kadencja obu izb wynosi 5 lat i mo¿e byæ skrócona zarz±dzeniem prezydenta na wniosek Rady Ministrów. Izby działaj± w trybie sesyjnym, postêpowanie ustawodawcze mo¿e rozpocz±æ siê w ka¿dej z izb. Ostatnie wybory do ID: 13 maja 2001, koalicja wyborcza (od 2000 Dom Wolno¶ci) na czele z FI wygrała wybory znacz±c± przewag± głosów. Forza Italia: 29,5%, 196 mandatów, Alleanza Nazionale 12% i 99 mandatów (ogółem blok centroprawicowy Casa delle Libarta' zdobył 49,5% głosów i 368 mandatów). Frekwencja wyniosła ponad 81% Przewodnicz±cy ID - Pier Ferdinando Casini (CCD) Przewodnicz±cy Senatu Marcello Pera http://www.psz.pl/content/view/1162/ Utworzono 20 May, 2008, 18:28 psz.pl - Portal Spraw Zagranicznych W wyborach do Senatu Casa delle Liberta' zdobyła 177 mandatów natomiast Drzewo Oliwne 125. Równie¿ we wcze¶niejszych wyborach w 1994 i 1996 FI wygrywała wybory (pomimo i¿ w XII 1994 rz±d Berlusconiego upadł przez wotum nieufno¶ci). Rz±d Obecnie na czele rz±du od 11 VI 2001 stoi Silvio Berlusconi (FI). Prezydent powołuje premiera i na jego wniosek pozostałych ministrów. Rada Ministrów musi uzyskaæ wotum zaufania od obu izb w ci±gu 10 dni od powołania. Organami rz±du s± premier, ministrowie i rada ministrów in corpore. W skład rz±du mog± ponadto wchodziæ wiceprezesi rady, ministrowie bez teki, podsekretarze stanu, Rada Gabinetowa, komitety miêdzyministerialne oraz nadzwyczajni komisarze rz±du. Premier dla skuteczniejszego działania dysponuje specjalnym urzêdem - Prezydium Rady Ministrów. W rz±dzie mo¿e byæ powołany jeden lub kilku wiceministrów; obecnie istnieje 19 ministerstw. Organami pomocniczymi s± Narodowa Rada Gospodarki i Pracy, Trybunał Obrachunkowy i Rada Stanu. Dotychczasowi szefowie rz±dów: Pierto Badoglio, Ivonoe Bonomi, Ferruccio Parri, Alcide de Gasperi (8-krotny premier), Giuseppe Pelli, Amintore Fanfani, Mario Scelba, Antonio Segni, Adone Zolo, Amintore Tambroni, Giovanni Leone, Aldo Moro (5- krotny premier), Mariano Rumoro, Vittorio Colombo, Giulio Andreotti (7- krotny premier), Francesco Cossiga, Arnaldo Forlani, Giovanni Spadolini, Bettino Craxi, Giovanni Gorio, Ciriaco De Mita, Giuliano Amato, Carlo Azeglio Ciampi, Silvio Berlusconi(XII 1994, ponownie od VI 2001), Lamberto Dini, Romano Prodi, Massimo D'Alema. System partyjny We Włoszech istnieje system wielopartyjny. Wystêpuje du¿e rozbicie sceny politycznej. Jako ¿e ¿adna z partii nie ma szans na samodzielne rz±dzenie krajem, tworz± siê bloki-koalicje wyborcze: centrolewicowy, od 1996 pod nazw± Drzewo Oliwne. W ostatnich wyborach w ramach L'Ulivo powstał blok Margherita (PPI, demokraci, Odnowa Włoska). Blok centroprawicowy, obecnie pod nazw± Casa Delle Liberta'(od 2000), w którym to prym wiedzie Forza Italia Silvio Berlusconiego. W skład wchodz± tak¿e Sojusz Narodowy AN, Liga Północna, CCD/CDU i NPSI (Nowa Włoska Partia Socjalistyczna). Włoscy komuni¶ci - PRC, ze wzglêdu na korzy¶ci wyborcze, aprobuj± program L'Ulivo. Obecnie komuni¶ci dysponuj± 11 mandatami w Izbie Deputowanych oraz 3 mandatami w Senacie. Liga Północna, siła po prawej stronie sceny politycznej, powstała w 1992 r. po poł±czeniu siê Ligi Lombardzkiej z innymi lokalnymi ligami. Obecnie najwiêksza partia północnych Włoch protestuje przeciwko wykorzystywaniu bogatej Północy dla udzielania pomocy biednym regionom Południa. W 1997 Liga zmieniła nazwê na Liga Północy na rzecz Niepodległo¶ci Padanii- obecnie głównym jej celem jest secesja Padanii (podkre¶la siê samowystarczalno¶æ regionu). Wymiar sprawiedliwo¶ci http://www.psz.pl/content/view/1162/ Utworzono 20 May, 2008, 18:28 psz.pl - Portal Spraw Zagranicznych Najni¿szym szczeblem s±downictwa s± tzw. sêdziowie pokoju (conciliatori) zajmuj±cy siê drobnymi sprawami o charakterze cywilnym. S±dem II instancji dla tych spraw lub I instancji w innych sprawach cywilnych jest s±d pretorski. Trybunały s± s±dami I instancji w sprawach karnych i s±dami II instancji przy orzeczeniach s±dów pretorskich. S±dy przysiêgłych s± s±dami I instancji dla najciê¿szych spraw karnych. S±dem Najwy¿szym jest S±d Kasacyjny. Obok s±dów powszechnych działaj± s±dy wojskowe. Istnieje tak¿e s±downictwo administracyjne (regionalne trybunały administracyjne). Decentralizacja władzy Włochy s± pañstwem jednolitym o du¿ej decentralizacji władzy. Z 20 regionów 5 działa na podstawie specjalnych statusów- jest to pewna forma autonomii przewidziana dla regionów z du¿ymi mniejszo¶ciami narodowymi lub posiadaj±cych swoj± specyfikê i odrêbno¶æ (np. Sycylia, Górna Adyga). Po nowelizacji konstytucji w 2001 roku regiony otrzymały wył±czno¶æ ustawodawcz± w kwestiach przewidzianych w kompetencji regionów - podobnie gminy, prowincje i miasta metropolitalne. Wszystkie te podmioty posiadaj± samodzielno¶æ finansow±. Dla regionów biedniejszych tworzony jest tzw. fundusz wyrównawczy w my¶l solidarno¶ci społecznej i usuwania nierówno¶ci ekonomicznych i społecznych. W ostatnim czasie prowadzone s± prace w parlamencie na rzecz wprowadzenia jeszcze wiêkszej samodzielno¶ci regionów, a w konsekwencji federacji. Za takim rozwi±zaniem optuj± głównie bogate regiony, teraz mocno obci±¿one wspieraniem terenów słabiej rozwiniêtych. Istnieje jednak problem, czy biedniejsze Południe, gdzie bezrobocie siêga 30%, da sobie samo radê. Podsumowanie Główn± słabo¶ci± włoskiego systemu politycznego jest ogromne rozdrobnienie sceny politycznej na kilkana¶cie niewiele znacz±cych partii, które nie s± w stanie skonsolidowaæ siê, by przedstawiæ spójny program wyborczy. Tworz± wiêc mało klarowne koalicje przed wyborami. W ten sposób jakiekolwiek działania legislacyjne obwarowane s± warunkami i postulatami czêsto siê wykluczaj±cymi. Bardzo powa¿nie utrudnia to i spowalnia wprowadzanie koniecznych reform. Ostatnie wybory do władz regionów (kwiecieñ 2005) i znacz±ce zwyciêstwo centrolewicowej opozycji pokazały, ¿e rz±dz±ca koalicja przestała mieæ poparcie społeczeñstwa. Do spadku tego zaufania w du¿ej mierze przyczyniła siê polityka premiera Berlusconiego - m.in. gospodarcza. Włochy czeka jeszcze reforma w systemie s±downictwa - powszechnie uwa¿anym za bardzo opieszały. Urzêdem ciesz±cym siê du¿ym powa¿aniem w społeczeñstwie, a jednocze¶nie maj±cym realn± władzê jest urz±d Prezydenta. Wbrew pozorom nie jest to funkcja tylko reprezentacyjna. Wielokrotnie dziêki uprawnieniom, a tak¿e osobistym zaletom prezydenta udało siê za¿egnaæ kryzys w polityczny czy społeczny. Bibliografia: Konstytucja Włoch, Warszawa 2004 T. Goduñ, M. Cygnarowski i in "Leksykon Systemów Politycznych", Warszawa 1999 Strony internetowe: www.parlamento.it http://www.psz.pl/content/view/1162/ Utworzono 20 May, 2008, 18:28 psz.pl - Portal Spraw Zagranicznych www.quirinale.it www.cronologia.it/storia/italia www.corriere.it http://www.psz.pl/content/view/1162/ Utworzono 20 May, 2008, 18:28 |
Menu
|