|
Nie obrażaj więc mojej inteligencji poprzez czynione na pokaz zaniżanie własnej.
1.Cele geopolityczne Józefa Stalina po II w.ś. -odzyskać terytoria utracone na rzecz Niemiec podczas II WŚ - zatrzymać obszary uzyskane w wyniku paktu Ribbentrop- Mołotow . Część ziem polskich, wszystkie państwa bałtyckie, część Finlandii i Rumunii. -kraje znajdujące się poza przesuniętymi granicami miały znaleźć się w strefie wpływów radzieckich -ustępstwa terytorialne ze strony Iranu i Turcji -ukaranie Niemiec okupacją wojskową - reparacje wojenne
Zgodnie z ustaleniami konferencji wojennych ZSRR zaczął tworzyć tzw. imperium zewnętrzne, tj. uzależniać od siebie państwa sąsiednie. Państwami satelitarnymi stały się: Albania, Bułgaria, Czechosłowacja, Mongolia, NRD (utworzona w 1949 r. z sowieckiej strefy okupacyjnej), Polska i Węgry. Jugosławia, skomunizowana podczas wojny, w 1948 r. usamodzielniła się, nie zmieniając ustroju. Na świecie zaczął się kształtować system dwubiegunowy: grupy państw skupionych wokół ZSRR oraz wokół USA. Ważnym elementem dominacji ZSRR była utworzona w 1949 r. Rada Wzajemnej Pomocy Gospodarczej i powstały w 1955 r. Układ Warszawski. Stalin nadal prowadził politykę bezwzględnego terroru w ZSRR Rozpoczął m.in. deportacje całych narodów — Czeczenów, Inguszów, Tatarów i in. na Syberię i do Kazachstanu.
2. Europejski Program Odbudowy Za pierwszy z traktatów, który zapoczątkował procesy integracyjne w Europie, uważa się unie celną, zawartą pomiędzy Belgią, Holandią i Luksemburgiem. W kilka lat później, w roku 1947, na Uniwersytecie Harvarda, powstał plan odbudowy Europy, który do historii przeszedł pod nazwą Planu Marshalla. Jego głównym zadaniem, było zlikwidowanie skutków drugiej wojny światowej, wprowadzenie stabilizacji wewnętrznej na terenie krajów Europy Wschodniej oraz zapewnienie jej mieszkańcom wysokiego poziomu życia. USA dążyło w ten sposób, do zmniejszenia popularności, głoszonych przez ugrupowania komunistyczne, haseł powszechnej rewolucji społecznej, a jednocześnie do dalszego zwiększania szybkości rozwoju własnego rozwoju gospodarczego. Główne założenia swojego planu, Marshall przedstawił w czasie trwającego kilkadziesiąt minut, przemówienia w Harvardzie. Dowodził on, że Europa nie jest w stanie samodzielnie pokryć swoich potrzeb. Chodziło tu przede wszystkim o żywność, lekarstwa i towary powszechnego użytku. Doskonałym rozwiązaniem dla tych problemów, miała być - wedle niego - pomoc materialna i gospodarcza ze strony Stanów Zjednoczonych. Jedynym warunkiem, było utworzenie jednego, wspólnego dla wszystkich krajów programu, który miał przedstawić zarówno potrzeby wszystkich akceptujących go krajów, jak i sposoby ich wykorzystania.
3. Polityka ZSRR wobec Niemiec po II wojnie światowej 3. Celem polityki okupacyjnej ZSRR było: uzyskanie trwałych gwarancji bezpieczeństwa przed Niemcami oraz wykorzystanie niemieckiego potencjału do odbudowy i rozwoju gospodarki ZSRR. Ponadto ZSRR traktował swoją obecność polityczno - militarną w Niemczech Wsch. jako korzystne położenie strategiczne w stosunku do Zachodu, pozwalające równocześnie na utrzymanie hegemonii nad krajami Europy Środkowo - Wsch.26 Związek Radziecki przywiązywał w pierwszych latach powojennych wielką wagę do uzyskania odszkodowań wojennych. Reparacje te, jako rekompensatę z tytułu ogromnych strat poniesionych w czasie II wojny światowej, ZSRR pobierał głównie z własnej strefy okupacyjnej. Jednak nadmierna eksploatacja, czyli demontaż urządzeń przemysłowych, rozszerzanie łupu wojennego oraz wykorzystywanie siły roboczej, głównie poprzez wywożenie specjalistów w głąb Rosji, przyczyniła się do stopniowej degradacji gospodarczej radzieckiej strefy okupacyjnej.
4. Przyczyny kryzysu berlińskiego Pierwszy kryzys berliński w latach 1948–1949 spowodowany był zawieszeniem spotkań w ramach Sojuszniczej Rady Kontroli (1948), w związku z konfliktem między zachodnimi mocarstwami a ZSRR. Było to przyczyną wprowadzenia przez administrację radziecką nakazu kontroli ruchu międzystrefowego, dotyczącego także wojskowych transportów; objęcia zachodnich sektorów Berlina, wbrew ZSRR, reformą walutową zarządzoną przez aliantów w ich strefie okupacyjnej (1948). W efekcie ZSRR wprowadził blokadę w ruchu naziemnym między Berlinem Zachodnim a strefami okupacyjnymi zachodnich mocarstw. Odpowiedzią na to było utworzenie przez aliantów “mostu powietrznego” i zaopatrywanie Berlina Zachodniego w niezbędne towary drogą lotniczą, aż do 1949.
5. Międzynarodowe skutki kryzysu berlińskiego Kryzys berliński lat 1948 i 1949 świadczył o załamaniu postanowień układu poczdamskiego z 1945 roku, przewidującego podział Niemiec na strefy. Po przewrocie komunistycznym w Czechosłowacji w 1948 roku alianci zachodni zaczęli konsekwentnie dążyć do jednoczenia stref okupacyjnych przeciwko dążeniom ZSRR. Doprowadziło to do blokady Zachodniego Berlina. Miasto, także podzielone na strefy, poza częścią sowiecką pozostało odcięte od zaopatrzenia. Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Francja urządziły most powietrzny dla ominięcia sowieckiej blokady. Kryzys berliński zakończył się tworzeniem dwóch państw niemieckich - Republiki Federalnej Niemiec po stronie zachodniej i Niemieckiej Republiki Demokratycznej po stronie wschodniej oraz Berlina Zachodniego o specjalnym statusie. Skutkiem kryzysu berlińskiego było też "zapadnięcie żelaznej kurtyny", symbolizowanej w późniejszych latach poprzez mur berliński. Był to widzialny znak dokonanego podziału świata.
6. Proces zjednoczenia Niemiec po podziale w 1949 W 1949 r nastąpiła zmiana stosunków między USA a ZSRR (groźba wybuchu wojny atomowej). W 1955 Niemcy Zachodnie wstępują do struktur wojskowych i politycznych NATO. 1969- nowy kanclerz RFN Will Brandt, rozpoczyna nową politykę wschodnią. Uważał, że z ZSRR niezależnie od sytuacji trzeba rozmawiać 1970- wizyta Willego Brandta w Moskwie 1989- kanclerzem zostaje Helmuth Kohl, który kontynuuje rozmowy z ZSRR 1989-dochodzi do frustracji narodowościowych w Lipnie i Dreźnie 3 listopad 1989- pierwszy demontaż muru berlińskiego przez mieszkańców obydwu stron
7. Stanowiska państwa zachodnich wobec zjednoczenia Niemiec Natomiast jeżeli chodzi o tworzenie samodzielnej administracji niemieckiej to władze brytyjskie przystąpiły do niej stosunkowo późno. W przeciwieństwie do Francuzów i Amerykanów - zaczęły one nie od organów krajowych lecz od razu powołały administracje centralną dla całej strefy. 15. II. 1946 r. powołano dla całej strefy bryt. niemieckie strefowe Ciało Doradcze. Zaś w ciągu 1946 r. wprowadzono nowy podział administracyjny tworząc cztery kraje: Północną Nadrenię - Westfalię, Dolną Saksonię, Szlezwik - Holsztyn i Hamburg.23 - rozbicie jedności państwowej Niemiec Organizacja strefy francuskiej następowała powoli. Początkowo istniały tylko małe jednostki terytorialne, które dopiero w 1947 r. przekształcono w następujące kraje: Badenię, Wirtembergię - Hohenzdlern i Nadrenię - Palatynat. Francuzi tworzyli tylko tymczasowe zarządy powierzając Niemcom wyłącznie funkcje pomocnicze. Celem polityki okupacyjnej ZSRR było: uzyskanie trwałych gwarancji bezpieczeństwa przed Niemcami oraz wykorzystanie niemieckiego potencjału do odbudowy i rozwoju gospodarki ZSRR. Ponadto ZSRR traktował swoją obecność polityczno - militarną w Niemczech Wsch. jako korzystne położenie strategiczne w stosunku do Zachodu, pozwalające równocześnie na utrzymanie hegemonii nad krajami Europy Środkowo - Wsch.26 Związek Radziecki przywiązywał w pierwszych latach powojennych wielką wagę do uzyskania odszkodowań wojennych. Reparacje te, jako rekompensatę z tytułu ogromnych strat poniesionych w czasie II wojny światowej, ZSRR pobierał głównie z własnej strefy okupacyjnej. Jednak nadmierna eksploatacja, czyli demontaż urządzeń przemysłowych, rozszerzanie łupu wojennego oraz wykorzystywanie siły roboczej, głównie poprzez wywożenie specjalistów w głąb Rosji, przyczyniła się do stopniowej degradacji gospodarczej radzieckiej strefy okupacyjnej.
8. Skutki zjednoczenia Niemiec *Pozytywne: - solidarność narodowa -zwiększenie liczby ludności -wzrost ogólnego potencjału państwa (wzrost terytorium) *Negatywne: -spadek efektywności gospodarki -wysokie świadczenia społeczne -starzenie się ludności -znaczne koszty związane z adaptacją wschodnio-niemieckich landów do standardów zachodnioniemieckich -zagrożenia społeczne związane z neonazizmem -poczucie kompleksu niższości NRD wobec zamożnego RFN
9. problem granicy polsko- niemieckiej po II wojnie światowej Decyzje konferencji poczdamskiej. W umowie z 2 sierpnia 1945r. zadecydowane, że niemieckie terytoria na wschód od linii biegnącej od Morza Bałtyckiego, bezpośrednio na zachód od Świnoujścia i stąd wzdłuż rzeki Odry, do miejsc gdzie wpada zachodnia Nysa i wzdłuż zachodniej Nysy do granicy czechosłowackiej, łącznie z częścią Prus Wschodnich i Gdańskiem będą należeć do Polski. Układ zgorzelecki (między Polską a NRD) z 6 lipca 1950r. potwierdził granicę polsko-niemiecką i przeprowadził ostateczną delimitację zachodniej granicy Polski.
10. Historia organizacji międzynarodowych
Pojawienie się i rozwój organizacji międzynarodowych związany jest z procesem i zmieniającą się pozycją państw w systemie międzynarodowym. Źródeł instytucji arbitrażu międzynarodowego część badaczy dopatruje się już w . W tym samym okresie powstawały już także związki państw o charakterze religijno-politycznym (tzw. , np. ) oraz związki o charakterze polityczno-militarnym (tzw. , np. ). Pierwsze organizacje międzynarodowe w epoce nowożytnej powstały w . Miały one stosunkowo wąski zakres działania i pełniły głównie funkcje natury administracyjnej. W powstał (zastąpiony w przez ), w roku - , w - , w - , w - , a w - . Z racji swego charakteru organizacje te nazywano związkami celowymi lub uniami administracyjnymi. Ich powstanie wiązało się ze zmianą w strukturze systemu międzynarodowego - na przełomie XVIII i XIX wieku pojawiły się bowiem nowe mocarstwa, stopniowo ożywiał się też . Ponadto pojawiały się nowe wynalazki, które otwierały możliwość intensyfikacji współpracy gospodarczej na skalę międzynarodową. Aby umożliwić ten proces wypracowano zatem nowe formuły kooperacji między państwami. Np. po wynalezieniu wzrosła rola transportu morskiego. Z czasem dostrzeżono, że brak regulacji w tym zakresie oznacza duże ryzyko dla dostawców - w powołano zatem . Z kolei w związku z rozwojem handlu utworzono w , którego zadaniem było m.in. opracowanie jednolitego systemu miar. Innym przykładem była próba standaryzacji obserwacji - przejawem tego było powołanie w roku. Jednocześnie powstawały także organizacje o charakterze pozarządowym, jak np. (), (), czy też (). Przełom stanowiło zainicjowanie powołania w - pierwszego , a zarazem organizacji międzynarodowej o charakterze ogólnym. Była to pierwsza organizacja uniwersalna i zorientowana na kooperację o charakterze politycznym. Stała się ona również oznaką zmiany sposobu myślenia przez część decydentów politycznych - po raz pierwszy w historii nowożytnej uznano, że tego rodzaju forma współpracy może być przede wszystkim szansą skutecznego działania, a nie tylko ograniczeniem woli państw. r. w wyniku wejścia w życie powstała ONZ, która jest następczynią Ligi Narodów.
11.Definicja organizacji międzynarodowej Organizacja międzynarodowa- celowe zrzeszenie co najmniej 3 państw lub stowarzyszeń krajowych, powstałe w wyniku zawartego pomiędzy nimi porozumienia i wyposażone w stałe organy. *podejścia: -strukturalne- kładą nacisk na istnienie statutów, stałych instytucji. -funkcjonalne- zadania, role, funkcje org.
Organizacja międzynarodowa definiowana jest najczęściej jako względnie trwały (stały) związek suwerennych państw, powstały w wyniku umowy międzynarodowej, posiadający stałe organy wyposażone w określone w tej umowie uprawnienia działające dla realizacji wspólnych celów. Do najważniejszych cech każdej organizacji międzynarodowej zalicza się :
12. Cele organizacji międzynarodowych:
13. sposoby podejmowania decyzji w organizacjach międzynarodowych: · Opinie · Rezolucje · Deklaracje · Rozporządzenia · Uchwały · zalecenia
14. Klasyfikacja organizacji międzynarodowych - rządowe - pozarządowe -IGOS- międzynarodowe rządowe organizacje INGOS- niemiędzynardowe TNOS- transnarodowe 14. Klasyfikacje organizacji międzynarodowych: Według kryterium członkostwa dzielą się na: · organizacje międzyrządowe (IGOs - Intergovernmental Organizations), powstające na podstawie umowy międzynarodowej, których członkami są państwa; · organizacje pozarządowe (NGOs - Non-governmental Organizations), działające bez udziału rządów, zakładane przez osoby fizyczne i prawne pochodzące z różnych państw, na podstawie prawa o stowarzyszeniach państwa, w którym zarejestrowano statut organizacji. ... |
Menu
|