właściwości białek, Biotechnologia Pwr, Biologia

 lub KOH. Przy obecności odpowiednich protein roztwór zmienia barwę z jasnoniebieskiej, wynikającej z obecności  jonów Cu2+, na intensywnie fioletowy kolor na skutek powstawania złożonych związków kompleksowych, w których jon Cu2+ jest kompleksowany przez minimum dwie grupy peptydowe.

Przebieg doświadczenia:

W czterech próbówkach umieszczono kolejno ok. 2 ml: wody destylowanej, 0,5% roztworu glicyny, 0,5% roztworu peptonu, 0,5% roztworu albuminy. Do każdej probówki dodano ok. 2 ml roztwory wodorotlenku sodu i wymieszano. Następnie dodano ok. 15 kropli 0,1% roztworu siarczanu miedzi (II), aż do pojawienia się zabarwienia. 

Obserwacje:

W próbówce pierwszej i drugiej roztwór przyjął jasnoniebieską barwę. W probówce trzeciej i czwartej roztwór zabarwił się na kolor jasnofioletowy.

Wnioski:

Próba biuretowa dała pozytywny wynik w probówce trzeciej i czwartej. Pepton i albumina są białkami i posiadają w swojej budowie wiązania peptydowe.

Zadanie 4.Wykrywanie wolnych grup aminowych za pomocą ninhydryny.

Wstęp teoretyczny:

Ninhydryna jest organicznym związkiem chemicznym  powszechnie używany, jako  wskaźnik chemiczny do wykrywania aminokwasów i amin pierwszorzędowych. W reakcji z amoniakiem i pierwszorzędową grupą aminową aminokwasów, peptonów, polipeptydów, amin oraz innych związków zawierających grupę NH2 tworzy barwne związki -  żółte, różowe, niebieskie. Barwa produktu zależy od struktury substratu aminowego i może być wskazówką analityczną.

Przebieg doświadczenia:

Do sześciu probówek dodano kolejno  ok. 2 ml: wody destylowanej, 0,5% roztworu glicyny, 0,5% roztworu peptonu, 0,5% roztworu kazeiny, 0,5% roztworu żelatyny, 0,5% roztworu albuminy. Następnie do każdej probówki dodano ok. 0,5 ml 0,1% roztworu ninhydryny. Wszystkie probówki włożono do wcześniej przygotowanej łaźni wodnej (95°C) i wyjęto po upływie 5 minut.

Obserwacje:

W probówce pierwszej roztwór pozostał bezbarwny. W probówce drugiej roztwór przyjął granatowe zabarwienia, w trzeciej fioletowe, w czwartej jasnofioletowe, w piątej pozostał bezbarwny, natomiast w szóstej wytrącił się biały osad a roztwór nad osadem miał granatowy kolor.

Wnioski:

Barwne roztwory powstałe w probówce drugiej, trzeciej, czwartej i szóstej dały pozytywny wynik reakcji z ninhydryną stosowaną, jako wskaźnik. Glicyna, pepton, kazeina i albumina posiadają w swojej budowie wolną grupę aminową  NH2.

Zadanie 5. Rozpuszczalność polisacharydów.

Wstęp teoretyczny:

Polisacharydy (wielocukry) to węglowodany złożone zawierające więcej niż 10 cząsteczek monosacharydów. Są bardzo słabo rozpuszczalne w wodzie oraz w innych rozpuszczalnikach organicznych, są bez zapachu i smaku, dają typowe koloidalne roztwory, optycznie czynne, są niekrystaliczne.

Przebieg doświadczenia:

Do trzech probówek wsypano kolejno niewielką ilość: agaru, celulozy, skrobi. Następnie dodano ok. 2 ml wody destylowanej. Po zanotowaniu obserwacji probówki włożono do łaźni wodnej (95°C) na 5 minut.

Obserwacje:

We wszystkich trzech probówkach po dodaniu wody na dnie pozostał biały osad. Po ogrzaniu probówek w pierwszej z nich powstał żel, a drugiej i trzeciej na dnie wciąż widoczny był biały osad.

Wnioski:

We wszystkich 2 probówkach osad w wodzie nie rozpuścił się. Widocznie zmiany zaszły w probówce pierwszej dopiero po ogrzaniu. Agar, celuloza i skrobia wykazują właściwości polisacharydów.

Zadanie 6. Własności redukcyjne cukrów.

Wstęp teoretyczny:

Cukry redukujące so to cukry posiadające właściwości redukujące. Należą do nich wszystkie węglowodany, które dają pozytywny wynik w reakcji z odczynnikami Trommera, Tollensa, Benedicta i Fehlinga. Reakcja z tymi odczynnikami polega na ich redukcji wolnymi grupami karbonylowymi.

Próba Fehlinga służy do wykrywania   i . Do badanego roztworu dodaje się równe ilości roztworu  i alkalicznego roztworu winianu . Całość gotuje się, a ewentualna obecność ceglastoczerwonego osadu tlenku miedzi świadczy o obecności aldehydu lub cukru redukującego.  jest tak silnym , że powoduje wytrącenie metalicznej . Próba Fehlinga jest właściwie zmodyfikowaną , różnica polega na tym, że w tej próbie wodorotlenek miedzi(II) jest w postaci kompleksu z winianem, przez co jest lepiej rozpuszczalny i reaktywniejszy.

Próba Benedicta służy do wykrywania   i czasem .  to mieszanina  i przesączonej mieszaniny uwodnionego cytrynianu  z uwodnionym . Odczynnik Benedicta dodaje się do roztworu i doprowadza do wrzenia. Duże stężenie cukrów redukujących lub aldehydu powoduje powstanie czerwonego osadu tlenku miedzi, mniejsze żółtego osadu. Jest to znaczne udoskonalenie .

Przebieg doświadczenia:

Próba Fehlinga:

W siedmiu probówkach zmieszano 1 ml roztworu Fehlinga I i 1 ml roztworu Fehlinga II. Do tak przygotowanych probówek dodano kolejno 1 ml: wody destylowanej, roztworu glukozy, roztworu fruktozy, skrobi, roztworu sacharozy, roztworu maltozy, roztworu laktozy i wymieszano. Wszystkie probówki włożono na 5 minut do łaźni wodnej (95°C).

Próba Benedicta:

Do siedmiu probówek dodano ok. 5 ml roztworu Benedicta. DO probówek dodano kolejno 1 ml: wody destylowanej, roztworu glukozy, roztworu fruktozy, skrobi, roztworu sacharozy, roztworu maltozy, roztworu laktozy i wymieszano. Wszystkie probówki włożono do łaźni wodnej (95°C) na 5 minut.

Obserwacje:

W próbie Fehlinga:

W pierwszej probówce roztwór przyjął barwę zielona, w drugiej wytrącił się czerwony osad i ceglasty roztwór unoszący się nad osadem, w trzeciej pomarańczowy roztwór, w czwartej wytrąciła się błękitna zawiesina, w piątej ceglasty osad i jasnoniebieski roztwór nad osadem, w siódmej pomarańczowy osad i szary roztwór nad osadem.

W próbie Benediecta:

W pierwszej probówce roztwór zabarwił się na niebiesko, w drugiej wytrącił się czerwony osad, w trzeciej ceglasty osad, w czwartej zielononiebieski osad, w piątej roztwór zabarwił się na niebiesko, w szóstej wytrącił się czerwony osad, w siódmej czerwony osad i brązowy roztwór nad osadem.

Wnioski:

w probówkach z glukozą, fruktozą, maltozą i laktozą podczas próby Fehlinga i Benediecta powstał czerwony/ceglasty osad na dnie probówki. Doświadcza to, że są to cukry redukujące dające pozytywny wynik obu tych prób.

Zadanie 7. Zawartość skrobi i cukrów redukujących w komórkach spichrzowych roślin.

Wstęp teoretyczny:

Obecność skrobi można wykryć używając w doświadczeniu płynu Lugola lub roztworu jodku potasu. W obecności skrobi badany produkt przyjmie granatowe lub ciemno fioletowe zabarwnienie.

Przebieg doświadczenia:

Do czterech probówek włożono kolejno niewielkie ilości: ryżu, celulozy, skrobi, sucharka. Do każdej z nich dodano ok. 2 ml wody destylowanej. Probówki ogrzano w łaźni wodnej (95°C) przez 5 minut. Następnie po ostudzeniu dodano do probówek 5 kropli płynu Lugola. Do kolejnych czterech probówek dodano taka samą ilość ryżu, celulozy, skrobi i sucharka oraz wody destylowanej. Do każdej z nich dodano ok. 5 ml roztworu Benedicta i ogrzano przez 5 minut w łaźni wodnej (95°C).

Obserwacje:

Płyn Lugola:

W probówce pierwszej, trezciej i czwartej roztwór przyjął grananową barwę. Barwa ryżu i sucharka nie zmieniła się. W probówce ze skrobią i celulozą wydzielił się biały osad w postaci żelu.

Próba Benediecta:

W próbówce pierwszej ziarenka stały się brązowe, w drugiej wytrącił się pomarańczowy osad, w trzeciej na dnie powstał biały żel i niebieski roztwór nad nim, w czwartej sucharek przyjął pomarańczowe zabarwienie.

Wnioski:

Pozytywny wynik próby Lugola zaświadcza o zawartości skrobi w ryżu i sucharku. Próba Benediecta udowadnia, że ryż i sucharek nie zawierają cukrów redukujących, a skrobia i celuloza nie są ckrami redukującymi.

6